Persoonlijk consult

Het is moeilijk in te schatten hoeveel consulten jij nodig hebt. Dat hangt bijvoorbeeld af van de hevigheid van het probleem waar jij mee komt, maar ook hoe snel wij samen progressie maken. Na ons kennismakingsgesprek zal ik jou altijd een beeld proberen te schetsten van het traject wat wij kunnen doorlopen.

Een regulier consult duurt ongeveer tussen de 1 en 2 uur. Hierbij geldt een minimale tijd van 60 minuten. De exacte tijd wordt beïnvloed door bijvoorbeeld het aantal zaken wat jij wil bespreken, als de hevigheid van de onderwerpen.

Voordat wij samen komen test ik jou helemaal uit. Hierbij kijk ik hoe het met jou gaat, zowel lichamelijk als op energetisch vlak. Zo heb ik een idee welke progressie jij maakt en wat ik voor jou kan betekenen. Tijdens het consult bespreken wij jouw onderwerp en proberen wij dit zo goed mogelijk aan te pakken. Tegen het einde van het consult test ik jou weer om te kijken hoe nu met je gaat.

Als jij op consult komt bij mij, dan dien je een anamnese-formulier in te vullen. Nadat jij het formulier hebt ingevuld ga ik jou testen. Daarbij kijk ik bijvoorbeeld met hoeveel procent jouw ziel echt in je lichaam zit. Ook kijk ik in hoeverre jij last heb van zware energieën en kijk ik naar jouw chakra’s. De resultaten van deze tests bespreken wij tijdens het consult. Vervolgens bespreken wij jouw onderwerp(en) .

Vanaf het moment dat jij in contact komt met mij ontstaat er een energie-overdracht. Als jij openstaat voor die energie gebeurt er gelijk wat met jou. Dit is het sjamanistische element. Tijdens de consulten probeer ik jou, met mijn bijzondere gaven zo goed mogelijk te helpen met jouw onderwerp. Vaak is het al zo dat het praten over jouw onderwerp al veel met jou doet. Daarbij probeer ik jouw energie te voelen met mijn handen, zodat ik weet hoe jij je voelt en jou zo goed mogelijk kan helpen.

In de consulten bespreek ik alle zaken die jij voorlegt. Je kan daarbij denken aan trauma’s of problemen met stress. Het is dus aan jou om onderwerpen in te brengen. Vervolgens gaan wij daar samen mee aan de slag en gaan wij concreet kijken hoe ik jou het beste kan helpen.

Een voordeel van consulten is dat jij, in relatief korte tijd, heel veel progressie kan boeken. Doordat wij een-op-een samen zitten kunnen wij direct naar de kern van jouw onderwerp. Wij kunnen dan samen naar een oplossing voor een specifiek onderwerp toe werken. Binnen de Sjamanenopleiding is dit ook mogelijk alleen is de tijdsperiode langer.

Wanneer je een afspraak met mij hebt, kom je naar de praktijk. Bij binnenkomst kun je plaatsnemen in de wachtruimte, die bevindt zich na binnenkomst aan je rechterhand. Je mag eventueel een kopje koffie of thee nemen in de lunchruimte (links).

De praktijk- en behandelruimte bevindt zich op de begane grond en ik zal je ophalen uit de wachtruimte als het tijd is voor je consult.

Margriet heeft sinds haar kindertijd last van een ernstige vorm van acne welke na de puberteit is gebleven. Ze vindt zichzelf erg lelijk, hoewel er een aantrekkelijke jonge vrouw tegenover me zit. Dat zelfbeeld heeft uiteraard ook gevolgen gehad voor de relaties die ze in haar leven heeft gehad: die waren geen van alle erg succesvol.

Tijdens een sessie over zit probleem maakt ze kennis met een vorig leven. Margriet begrijpt dat ze haar acne en de gedachte/overtuiging ‘ik ben lelijk’ heeft meegenomen uit het vorige leven waar de pest haar gezicht had ontsierd. Dat inzicht blijkt voldoende te zijn om de acné sterk te verminderen.

Wanda (45) heeft al jaren kattenallergie. Zij heeft daar erg veel last van en kan bezoeken aan vrienden niet meer afleggen, doordat de allergie steeds ergere vormen aanneemt. Ze heeft de nodige medicijnen al geprobeerd, maar die helpen niet goed genoeg. Bij ons in de praktijk gaat ze op een andere manier met de allergie aan de slag.

In één van de sessies gaan we naar Wanda’s jeugd. Ze logeert bij haar tantes waar ze dol op is en een goede band mee heeft. Daar mocht ze eindelijk zichzelf zijn realiseerde ze. Na de logeerpartij komt ze weer terug thuis en daar ervaart ze het tegenovergestelde. Vanaf dat moment wordt ze letterlijk allergisch voor wat ze voelt en meemaakt. De allergie uit zich in een kattenallergie. De tantes hadden namelijk een aantal katten en dat vormt het anker voor deze allergie.

Wanda realiseert zich dat ze nu haar eigen leven kan vormgeven als volwassene. Ze kan nu zichzelf zijn en dat steeds beter worden. Ze heeft de allergie niet meer nodig en krijgt er nu meer last van. Doordat de boodschap van de allergie niet meer actueel is, kan ze het loslaten. En de weken erna verminderd haar allergie en een aantal maanden later kan zij zonder problemen op bezoek bij haar vrienden. Ze overweegt zelf ook een kat te nemen.

Katrien is een jonge vrouw die o.a. overmatig bang is om dood te gaan. Zij is vooral bang om te stikken. Zover zij zich kan herinneren heeft zij dit vanaf haar vroegste jeugd gehad. De angst om dood te gaan belemmert haar in haar leven en ze zoekt ons op om haar verder te helpen.

Ze maakt gemakkelijk contact met haar vroegere ervaringen. Tijdens een sessie komt ze terecht in het leven van een jonge vrouw die deel uitmaakt van de harem van een oosterse vorst. Het is een onplezierig leven, want de bebaarde echtgenoot is een onuitstaanbare kerel. Bovendien is er nogal wat rivaliteit tussen de vrouwen in de harem. Dat laatste wordt haar zelfs fataal, want ze sterft doordat een van haar rivalen tijdens de slaap een kussen op haar gezicht drukt, waardoor ze stikt.

Zij is zich ervan bewust dat ze nu geen deel meer uitmaakt van een harem. Ze heeft al jaren een prima relatie met haar partner en van moordzuchtige rivalen die haar willen laten stikken is absoluut geen sprake. Ze beseft dat er dus geen enkele reden meer is om haar angst nog langer vast te houden. Tegelijk begrijpt ze nu waarom ze zo’n hekel heeft aan mannen met baarden. Deze inzichten helpen haar om stukje bij beetje haar angsten los te laten.

Truus (42) is erg onzeker en ze heeft heel veel angst om gekwetst te worden. Truus heeft erg veel moeite om contact te maken met de ervaringen uit haar verleden en er zijn dan ook enkele sessies nodig om haar bij de ervaring te brengen die de oorzaak is van haar probleem. Wel kan ze ons vertellen over haar jeugd waarin ze als kind erg bang was voor honden.

Uiteindelijk maakt ze in één van de sessies contact met een vorig leven. Een meisje van een jaar of achttien dat ergens in een bosachtige omgeving is bezig in een mand planten te verzamelen. Op een gegeven moment hoort ze gegrom achter zich. Als ze omkijkt, ziet ze een aantal wolven (Truus noemt ze in eerste instantie honden). Het meisje vlucht in paniek, maar struikelt en wordt door de wolven verscheurd.

Ze begrijpt dat haar angst om gekwetst te worden een letterlijk gevolg is van de ervaring met de wolven. Tegelijk begrijpt ze waarom ze als kind zo bang was voor honden. Deze inzichten helpen haar om de angst om gekwetst te worden te laten afzwakken.

Bastiaan (32) komt in eerste instantie bij me in therapie vanwege zijn onzekerheid. Wat daarnaast echter nogal wat problemen in zijn huwelijk geeft, is het feit dat hij beslist geen kinderen wil. Hij kan daar geen verklaring voor geven. Hij heeft ook een enorme schijnbaar onverklaarbare aversie tegen alcohol.

Tijdens een sessie komt het vorige leven van een man aan het begin van de vorige eeuw naar boven. Rond zijn dertigste verliest hij een kind door een ongeluk. Hij blijft het verdriet over dit verlies vasthouden en hij raakt aan de drank. Een paar jaar later rijdt hij onder invloed van alcohol met zijn fiets in de sloot en hij verdrinkt.

Hij begrijpt nu waarom hij zo bang is om kinderen te krijgen. In feite is het angst om ze weer te verliezen. Hij begrijpt dat de kans daarop nu natuurlijk klein is. De oorzaak van zijn aversie tegen alcohol is hiermee eveneens duidelijk geworden.

Een jaar later krijg ik een kaartje van zijn vrouw: ‘Vorig jaar zijn Bastiaan en ik bij jou geweest voor therapie. Ik weet niet of je het nog weet, maar Bastiaan had o.a. een probleem met kinderen. Hij wilde ze niet! De therapie heeft heel erg goed geholpen. We zijn heel erg gelukkig samen en half november verwachten we ons eerste kindje. Ons geluk kan niet op.’

Anna komt bij ons in de praktijk vanwege haar angst om kinderen te krijgen en daarnaast een sterke wil om kinderen te krijgen. Deze tegenstrijdigheid voelt voor haar zo raar aan en zij wil onderzoeken of er iets in haar kan veranderen.

Met Anna komen we erachter dat haar jeugd een zeer duidelijke stempel op haar heeft gedrukt. Onbewust heeft ze daardoor ten aanzien van kinderen allerlei overtuigingen opgeslagen. Haar moeder was zeer dominant en bepalend. Dat ging zo ver dat Anna als kind het gevoel had dat zij niets waard was, niets kon en bijna altijd ziekelijk was. Haar moeder liet haar dit weten en zorgde ervoor dat zij oververzorgd werd. Ze sleepte Anna overal mee naar toe, dokters, therapeuten, specialisten. Ook op school ging het niet goed en Anna zou dyslectisch zijn en tal van andere problemen. Door de bemoeizucht en overheersendheid van haar moeder kreeg ze geen ruimte om zichzelf te zijn.

Anna vond zichzelf als volwassen mens gelukkig wel en kon een onafhankelijke vrouw worden. Op een bepaald moment in haar leven raakt zij zwanger. Vanaf het moment dat haar moeder het weet, wil ze volledig de regie over Anna overnemen (net als vroeger). Anna schrikt hier enorm van. De zwangerschap wordt uiteindelijk afgebroken, maar de schrik zit erin. Ze heeft een enorme angst om kinderen te krijgen, want ze wil niet dat haar moeder met haar kind hetzelfde doet als haar is overkomen. Ook wil ze zelf, als moeder, niet dezelfde kenmerken en gedragingen toepassen en doorgeven op haar kind. Dit alles neemt de vorm aan van een grote blokkade om verder nog kinderen te willen.

Een groot aantal jaar later, als ze bij ons in de praktijk komt, is de kinderwens toch weer meer naar boven gekomen. Anna zou heel graag een kind willen, maar de angst voor haar moeder en het niet willen doorgeven van gedrag en ervaringen spelen daarbij nog zo’n grote rol, dat ze hulp wilde zoeken.

Door middel van diverse soorten coaching en het toepassen van hypnotherapie en opstellingen kunnen we veel herinneringen en belemmeringen in hun waarde ontkrachten. Anna kan hierdoor de lading die het voor haar heeft loslaten. Ook kan zij voelen dat zij niet haar moeder is en haar eigen normen en waarden heeft ten aanzien van de opvoeding van haar kind. Door haar eigen regie in handen te krijgen en met systemisch werk het één en ander te verwerken komt Anna langzaam bij het punt dat zij haar angst meer en meer kan loslaten en haar kinderwens op een fijne manier gestalte kan gaan geven.

Clare (41) kampt met een aantal problemen. Opmerkelijk is o.a. dat ze bang is om te vallen (ze loopt altijd heel voorzichtig) en dat ze sinds jaren last heeft van pijn in haar rechter kuit. Er lijkt op het eerste gezicht geen verband te bestaan tussen deze twee problemen.

Tijdens de sessie doemt al vrij snel de ervaring op van een donkerharige jongeman die ergens in een bos in Oost-Europa door wolven wordt aangevallen. Hij is daar erg verbaasd over omdat de wolven hem voor die tijd altijd met rust lieten. Hij probeert weg te rennen maar hij valt. De eerste hap is in zijn rechter kuit. Uiteraard overleeft hij deze traumatische ervaring niet.

Een belangrijke conclusie die zij van deze ervaring naar het hier-en-nu heeft meegenomen is ‘als ik val (krijgen ze me te pakken en) ga ik dood’. Ze begrijpt dat dit nu niet meer klopt (er zijn weinig wolven in Nederland) en dat de pijn in haar kuit evenmin nog in het heden thuishoort. Twee weken later is de pijn in haar kuit verdwenen en de angst om te vallen is een stuk verminderd.

Rietje (39) is sinds ze zich kan heugen bang om door mensen te worden afgewezen. Ze vindt de mening van mensen heel belangrijk en ze het probeert het hen zo veel mogelijk naar de zin te maken. Ze is ook erg bang dat mensen haar te emotioneel zullen vinden.

Tijdens de sessie die we aan dit probleem wijden, doemt het leven op van een achtjarig blond jongetje (Pierre) dat nogal meisjesachtige trekken vertoont. Dat is ook de reden dat Rietje in eerste instantie denkt met een meisje van doen te hebben. De strenge vader van Pierre ergert zich hevig aan Pierres ‘onmannelijke’ gedrag en hij laat dit dan ook dagelijks op een gewelddadige manier blijken. Het jongetje voelt zich hopeloos en zou zichzelf graag willen veranderen om bij zijn vader in de smaak te vallen. Zijn ellendige leven eindigt als de vader hem tijdens een van zijn driftbuien met een pook op het hoofd slaat.

Rietje begrijpt dat zij zich hier-en-nu nog steeds even angstig gedraagt als Pierre en dat ze onbewust bang is om op dezelfde manier aan haar eind te komen als mensen haar slecht beoordelen. Uiteraard is de kans daarop nu erg klein en een maand later meldt ze dan ook dat ze zich al een stuk beter voelt.

Sarah (9) is altijd bang dat er in huis brand zal uitbreken. Ze wordt al onrustig als er kaarsen worden aangestoken en ze staat erop dat die weer worden uitgeblazen. Onder haar bed heeft ze een tas klaargezet waar haar lievelingspoppen en wat kleren inzitten, voor het geval ze moet vluchten. Kortom ze heeft angst voor brand.

Tijdens een sessie beschrijft Sarah een eenvoudig houten huis. Ze is een meisje van een jaar of elf dat meestal haar moeder helpt met het werk in huis en soms helpt ze haar vader met de dieren. Ze gaat niet naar school omdat ‘meisjes geen onderwijs nodig hebben’. Op een gegeven moment wordt ze ‘s nachts wakker en ze ruikt rook. Het huis staat in brand. Doodsbang probeert ze een uitweg te vinden uit het brandende huis, maar dat lukt niet. Ze sterft in de vlammen.

Sarah begrijpt zonder nadere uitleg waar haar angst voor brand vandaan komt. Enkele dagen later haalt ze de tas met poppen en kleren onder haar bed vandaan en pakt hem uit. Haar ‘onverklaarbare’ angst voor brand is na die dag verdwenen, hoewel ze nog steeds voorzichtig is wanneer ze een lucifer aansteekt.

Dit probleem kom ik bij nogal wat cliënten tegen. Ook Sjaak heeft een zeer sterke behoefte om controle te houden over situaties. Bovendien had hij als kind al de gedachte dat hij niet ouder zou worden dan een jaar of dertig, wat inmiddels (hij is begin 40) door de tijd is ingehaald. Hij is zeer sceptisch t.a.v. de reïncarnatiegedachte.

Ondanks zijn scepsis komt Sjaak tijdens een sessie in het leven terecht van een man (hij noemt hem George) die aan het varen is met een speedboot. Het is in de dertiger jaren van de vorige eeuw. Op een gegeven moment wordt de boot door onbekende oorzaak stuurloos. George probeert weer controle over de boot te krijgen, maar vergeet dat de gashandel nog vol openstaat. Voordat hij beseft wat er gebeurt, knalt de boot op de rotsen en George wordt eruit geslingerd. Hij is op slag dood.

In een ander leven (ergens rond 1600) is hij een man van een jaar of veertig die zijn vrouw – die hem heeft bedrogen – in een vlaag van woede (geen controle) de hersens inslaat. Dit feit doet hem in de gevangenis belanden, waar hij uiteindelijk oud en ellendig sterft.

Na afloop spreekt Sjaak zijn verbazing uit over de heftige gevoelens die hij tijdens de sessie heeft ervaren. De samenhang van beide ervaringen met zijn probleem vindt hij zeer frappant. Hij begrijpt tevens waarom hij zo achterdochtig is naar vrouwen. Als ik hem enige weken later weer spreek is zijn angst voor het grootste deel verdwenen, wat Sjaak als een enorme bevrijding ervaart.

Kees is een vierjarig jongetje met rood haar en sproeten dat opeens een ‘onverklaarbare’ angst voor harde geluiden (zoals vuurwerk) begint te ontwikkelen. Zijn ouders weten zich met zijn plotseling fobische gedrag geen raad. Ze zoeken hiervoor onze hulp.

Kees begint onder hypnose zeer gedetailleerd te vertellen over zijn vorige leven als zwarte soldaat in de Amerikaanse Burgeroorlog. Opnieuw beleeft hij de bulderende kanonnen en het geweervuur, opnieuw sneuvelt hij.

Dit geeft zeer veel inzicht voor de ouders waar deze fobie vandaan kwam. Ook aan Kees kun je zien dat hij anders is na de sessie. Enkele weken later is hij veel rustiger geworden en zijn angst voor geluiden afgezwakt naar een normaal niveau.

Sander (medio 40) heeft al zijn hele leven last van een hevige angst voor spinnen. En daar wil hij graag vanaf.

Hij maakt gemakkelijk contact met een ervaring in een vorig leven, waar hij zichzelf ervaart als jong kind liggend op zijn rug in een soort rieten box. Het is ergens in een tropische omgeving. Op een gegeven moment ziet het kind een grote grijze spin over de rand heen komen. De spin laat zich in de box zakken en bijt in de rechterhand van het kind. Korte tijd later ervaart hij dat zijn hele lichaam verstijft en hij sterft snel.

Sander beseft dat er in Nederland geen vogelspinnen in het wild voorkomen en dat een beet van een spin die hij hier zou kunnen tegenkomen, niet fataal zal zijn. Die gedachte is direct al geruststellend. Dat deze ene sessie heeft gewerkt, blijkt een paar weken later, als hij meldt dat zijn angst voor spinnen zo goed als verdwenen is.

Vera is een vrouw van begin veertig die een overmatige angst heeft voor mannen. Haar belangrijkste gedachten in dit verband zijn ‘mannen zijn eng’ en ‘mannen zijn niet te vertrouwen’. Opmerkelijk is dat ze in haar huidige leven geen enkele vervelende ervaring met mannen heeft gehad. Ze is ruim twintig jaar getrouwd en heeft een goede relatie met haar echtgenoot.

Tijdens de sessie die we aan dit onderwerp wijden ervaart ze zichzelf ergens in Frankrijk in de 17e eeuw als een vrouw die getrouwd is met een bruut van een kerel. Hij slaat en terroriseert haar voortdurend. Als ze hem een dochter baart in plaats van de door hem gewenste zoon nemen zijn agressie en daarmee gepaard gaand geweld in hevigheid toe. Uiteindelijk slaat hij haar zo hard met een kolenschep op het hoofd dat ze als gevolg ervan sterft.

Tijdens de zelfde sessie doemt een ouder leven op in de Romeinse tijd waar ze een meisje is van een jaar of twaalf dat als slavin wordt verkocht. Door haar eigenaar wordt ze dagelijks geslagen en ze wordt regelmatig door hem en anderen verkracht. Rond haar 35e, als ze kennelijk onaantrekkelijk geworden is, wordt ze weggestuurd. Een paar jaar later sterft ze als bedelares op straat aan longontsteking.

Vera begrijpt nu waar haar gedachten over mannen vandaan komen. Die gedachte werkt meteen al heel bevrijdend en de weken erna ervaart ze veel veranderingen in zichzelf.

Ilse is een jonge vrouw van midden twintig die al haar hele leven last heeft van een hevige angst om ziek te worden, hoewel haar gezondheid – behalve wat probleempjes met haar oren – niets te wensen overlaat. Daarnaast is ze vanaf haar kleutertijd slechtziend.

Ze herbeleeft tijdens een sessie de ervaring van een Joodse man van midden veertig die tijdens de Tweede Wereldoorlog zit opgesloten in een concentratiekamp. Alle mannen in de barak zijn broodmager en velen van hen zijn ziek. Abraham (zoals hij heet) is doodsbang om ook ziek te worden, want wie ziek wordt gaat bijna zeker dood. Hij zit op zijn ‘bed’ en kan het geluid van de rochelende en kreunende mannen om hem heen niet meer aanhoren. Hij drukt daarom zijn handen tegen zijn oren. En om de beelden niet te hoeven zien doet hij zijn ogen dicht. ‘Ik wil het niet meer horen en ik wil het niet meer zien’ zegt Ilse. Abraham heeft trouwens niet door hoe zwak hij zelf is geworden: diezelfde nacht sterft hij.

Ilse begrijpt dat ze, als ze hier-en-nu ziek wordt, niet zo bang hoeft te zijn dat ze het niet zal overleven. Dat voelt direct al heel bevrijdend. Tevens beseft ze waarom ze al haar hele leven problemen heeft met haar ogen en oren. Als ik haar een week later terugzie voelt ze zich al een heel stuk rustiger, maar ‘ik kan nog niet zonder bril….’

Anna (45) komt bij me omdat ze in een andere stad kan gaan werken, maar dan zal ze dagelijks met de trein moeten reizen. Dat is een beangstigend vooruitzicht voor haar. Bij doorvragen blijkt ze in wezen bang te zijn om met alle soorten van openbaar vervoer te reizen (angst voor openbaar vervoer). Ze krijgt het benauwd, met hartkloppingen en is bang om flauw te vallen. Ze geeft desgevraagd aan dat ze bang is om in geval van een calamiteit opgesloten te zitten. Als het druk is met veel mensen wordt het probleem dan ook groter. Ze vertelt dat ze het probleem ook heeft in een supermarkt waar een lange rij mensen voor de kassa staat. Ze is daarnaast sinds haar kindertijd bang voor vuur; ze controleert bijvoorbeeld zorgvuldig of het gas uit is voor ze de deur uitgaat.

Ondanks dat Anna er weinig vertrouwen in heeft dat ze dit ‘rare’ probleem zal kunnen oplossen maakt ze vlot contact met een vroegere ervaring waar ze zich in een herberg bevindt die in brand blijkt te staan. De paniek onder de vele opgesloten mensen is groot. Anna heeft het erg benauwd vanwege de rook. Het is onmogelijk om eruit te komen en ze komt samen met een groot aantal anderen om in de vlammen. Dat realiseert ze zich in eerste instantie niet omdat ze zich korte tijd later buiten de herberg ervaart, waar ze naar het schouwspel kijkt. Pas later wordt ze zich ervan bewust dat ze geen lichaam meer heeft, dus dat ook zij het drama niet heeft overleefd.

Anna begrijpt dat de kans op brand in een trein of andere vorm van openbaar vervoer niet zo erg groot is, dus dat ze daar niet meer bang voor hoeft te zijn. Als ik haar na twee weken terugzie is haar angst al aanmerkelijk verminderd.

Angelique heeft sinds een jaar of tien last van een pijnlijke artrose in haar beide knieën. Ze is al op leeftijd en heeft nogal wat moeite om contact te maken met haar onbewuste herinneringen.

Tijdens de derde sessie die we aan dit probleem wijden doemt er een ervaring op waar ze als ‘heks’ (ik kom ze nogal eens tegen in de sessies) op de brandstapel wordt verbrand. De hitte van het vuur voelt ze vooral in haar knieën.

Een andere ervaring doet haar ergens in de achttiende eeuw belanden, waar ze een vrouw is die in een rijtuig zit waarvan het paard om onbekende reden op hol slaat. Ze wordt uit het rijtuig geslingerd en een van de wielen rijdt over haar beide knieën. De pijn zal gedurende de rest van haar leven niet verdwijnen.

Angelique begrijpt dat de pijn in haar knieën niet in het hier-en-nu thuishoort en dat ze dit in haar verleden kan achterlaten. Die gedachte geeft al meteen verlichting.

Ria (begin 30, slank) heeft last van een aantal problemen, vooral met betrekking tot haar gezondheid. Er zijn een paar zaken die er uitspringen. Sinds haar 17e heeft ze een hevige angst om te dik te zijn. Daarnaast heeft ze regelmatig last van vreetbuien. Ze propt zich dan helemaal vol en braakt vervolgens alles weer uit. Ook heeft ze een afkeer van seks (‘ik kan er niet van genieten’) wat bij haar geassocieerd is met dwang/geweld. Rond haar 21e heeft ze haar eerste serieuze relatie en seksuele ervaring gehad.

Ik doe in totaal acht sessies met haar, waarbij ze – ondanks haar scepsis over reïncarnatie – meestal vlot in vorige levens terecht komt. Tijdens een sessie ervaart ze zichzelf rond 1800 als een bejaarde vrouw die door haar man wordt verlaten, omdat hij haar te dik vindt. Ze kan dit niet verdragen en ze hangt zichzelf op, waarbij ze sterft met de gedachte ‘ik ben te dik’. Ze kan trouwens in het hier-en-nu niet tegen coltruien want die voelen als een touw om haar nek. Dit geeft haar meer inzicht waarom.

In een andere sessie (ze voelt zich al een stuk rustiger) gaat Ria ca 100 jaar verder terug in de tijd. Ze is deze keer een erg dikke (ze is zwanger) vrouw van rond de dertig die in het kraambed sterft. Opmerkelijk is dat ze in het hier-en-nu ook heel bang is om kinderen te krijgen. Als ik haar vraag wat het ergste is wat kan gebeuren als je een kind krijgt, zegt ze ‘dan ga je dood’.

Een half jaar na de laatste sessie krijg ik een kaartje van haar met de tekst ‘bedankt, ik geniet weer van het leven’.

An is een jonge vrouw van begin 30 die al vanaf haar geboorte astmatisch is. Toen ze rond haar 24e op zichzelf ging wonen is dit zeer verergerd. Als ik haar vraag dit probleem in een paar woorden samen te vatten zegt ze ‘ik stik’.

Ze heeft in eerste instantie erg veel moeite in contact te komen met de ervaring uit haar verleden die de oorzaak is van dit probleem. Maar uiteindelijk doemt er een vorig leven op van een meisje van een jaar of veertien dat alleen in een park aan het wandelen is. Ondanks dat het regent is ze vrolijk. Plotseling verschijnt er een man die haar de weg verspert en haar beetpakt. Hij gooit haar op de grond en verkracht haar. Ze verzet zich hevig, maar de man is te sterk voor haar. Om te voorkomen dat ze gilt knijpt hij haar keel dicht. Dat doet hij iets te stevig want het meisje stikt.

An begrijpt nu dat haar astma voorkomt uit een vorig leven (nog steeds het gevoel van stikken). Vooral begrijpt ze nu waarom het rond haar 24e, toen ze het veilige ouderlijk huis verliet, veel erger is geworden. Tegelijk beseft ze dat het benauwde gevoel niet meer in het hier-en-nu thuishoort.

Michel (midden 30) doet met zijn stekelhaar en robuuste uiterlijk denken aan een Amerikaanse commando. Hij was ongeveer vijf jaar geleden slachtoffer van een ernstig bedrijfsongeval (chemicaliënbrand) en sindsdien heeft hij o.a. veel last van zijn luchtwegen. Hij ervaart vaak een gevoel van benauwdheid, heeft veel last van vastzittend slijm en een drukkend gevoel op zijn borst. We hebben al een aantal sessies op andere onderwerpen gedaan en deze keer zegt hij nieuwsgierig te zijn naar zijn leven vóór het huidige. Meestal reageer ik daar niet erg enthousiast op, omdat zo maar teruggaan in de tijd enigszins lijkt op schieten met hagel: misschien raak je iets, maar grote kans van niet.

Ik respecteer desondanks zijn wens en we komen vlot terecht in het leven van Mike Thompson, Amerikaans soldaat ten tijde van de Vietnam-
oorlog. Het onderdeel waar hij deel van uitmaakt (hij beschrijft een soort luchtmobiele brigade die gebruikt maakt van helikopters) heeft recentelijk grote verliezen geleden en Mike heeft veel van zijn kameraden voor zijn ogen zien sneuvelen. Een tikje smalend vertelt hij dat hij onlangs van korporaal tot sergeant is bevorderd, maar hij is wel gelukkig met het feit dat hij daardoor meer geld krijgt. Er zijn veel nieuwe manschappen bijgekomen, maar Mike heeft weinig vertrouwen in de nauwelijks getrainde nieuwkomers zonder gevechtservaring.

Vervolgens beschrijft hij de bezetting van een heuvel die kort daarna door de vijand wordt aangevallen. Tijdens deze hevige aanval ziet hij de manschappen weer bij bosjes sneuvelen. Zelf wordt hij door een kogel in de borst geraakt. Hij valt achterover en stikt benauwd in zijn eigen bloed, waarmee direct de relatie met zijn probleem duidelijk wordt. Het trauma van de gesneuvelde soldaat werd getriggerd door het bedrijfsongeval wat qua omstandigheden sterk aan een oorlogssituatie deed herinneren.

Dat die conclusie juist is bewijst het feit dat hij drie weken later aangeeft nergens meer last van te hebben. Na de sessie weet Michel nog een groot aantal details te melden over de ervaring van Mike Thompson. Zo beschrijft hij o.a. gedetailleerd het embleem (een zwart paard op een gele achtergrond) van het legeronderdeel waar hij deel van uitmaakte. Vervolgens verhaalt hij dat men tijdens Vietnam de felgele achtergrond groen maakte omdat het geel te veel opviel, waardoor ze een gemakkelijke schietschijf waren. Ik opper de suggestie dat het -gezien de vele details – misschien wel mogelijk is om via Internet een en ander te verifiëren. Michel is direct enthousiast over dit idee en we gaan op zoek. Het kost niet veel tijd om uit te komen op de website van de Amerikaanse 1st Cavalry Division, waar het feilloos door Michel beschreven embleem als eerste opvalt. Op de site staat een uitgebreide beschrijving te lezen van de wapenfeiten van deze ‘sky-troopers’ in Vietnam.

Ursula (begin 40) heeft o.a. al haar hele leven last van bronchitis. Ze ervaart tevens vaak een verkrampt gevoel als mensen haar proberen te overheersen.

Tijdens een sessie gaat ze terug naar een vorig leven van een Joodse leraar ergens in Duitsland rond het jaar 1300. Hij en zijn gezin hebben erg te lijden onder discriminatie door de streng katholieke omgeving. Ze hebben totaal geen rechten en ze staan regelmatig bloot aan terreur. Op 36-jarige leeftijd komt hij op de brandstapel terecht, waar hij stikkend in de rook een traumatische dood sterft.

Ursula begrijpt dat ze haar bronchitis (benauwdheid) en haar angst voor overheersing uit dit vroegere leven heeft meegenomen en dat er geen enkele reden is (ze loopt in Nederland anno nu immers weinig kans meer op de brandstapel terecht te komen) om deze problemen nog langer bij haar te houden.

Natasja is een jonge vrouw die al haar hele leven tobt met een chronische verkoudheid. Het hele jaar door zitten haar neus en keel vol met slijm en is ze verkouden. ‘Het zit vol’ en ‘zwaar’ zijn de woorden die ze in dit verband gebruikt. Bij haar geboorte zaten haar luchtwegen helemaal dicht en ze kan zich herinneren dat haar moeder tijdens haar kindertijd verschillende doktoren heeft bezocht die geen oorzaak konden vinden. Tijdens haar leven heeft ze alle mogelijke (reguliere en niet-reguliere) therapieën en medicijnen geprobeerd en ze heeft tien jaar geleden haar neustussenschot operatief recht laten zetten, maar niets hielp. Regressietherapie is haar laatste strohalm.

Natasja maakt vlot contact met haar herinneringen en al vrij snel in een sessie die we aan dit probleem wijden, komt ze terecht in het leven van een man in het oude Egypte. Hij is gestorven aan een ziekte en men is bezig zijn lichaam te prepareren. Hij beseft echter niet dat hij dood is en hij ervaart tot zijn verbazing dat zijn lichaam wordt gebalsemd en de organen en hersenen eruit worden gehaald. Een belangrijk onderdeel tijdens deze preparatie is dat er via de neusgaten een warme olieachtige substantie in het hoofd wordt gegoten. Na enige tijd stolt dit goedje en het wordt hard en zwaar. Letterlijk zegt Natasja weer ‘het zit vol’. Ik zal je de rest van de onsmakelijke details besparen. Wat echter in dit verband van belang is is dat de man nooit afscheid heeft genomen van zijn gemummificeerde lichaam.

Natasja begrijpt dat haar ‘verkoudheid’ in wezen niets anders is dan het hoofd van de Egyptenaar dat nog steeds ‘vol’ zit. Alleen heeft haar huidige lichaam dat vervangen door slijm. Als ik haar een maand later terugzie is het probleem weliswaar nog niet helemaal over, maar het neusslijm is al een stuk minder compact geworden en het geheel voelt veel lichter aan. Ze voelt zich veel minder verkouden.

Tina (medio 20) heeft geen geweldig zelfbeeld en heeft altijd al het gevoel dat ze door mensen gebruikt wordt. Dat geldt zowel voor haar relaties met mannen, die nooit langer duren dan een maand of drie, als voor andere relaties, vooral in haar werk. Ze heeft ook problemen met haar gezondheid. Sinds ze rond haar twintigste begon te werken heeft ze last van rugklachten en is ze chronisch moe. Daarnaast heeft ze moeite met gezag, vooral als ze beoordeeld wordt. Sinds een paar weken heeft ze tevens last van pijn in haar bovenarmen.

Tijdens een sessie komt ze terecht in het leven van een Romeinse galeislaaf. Hij is begin 20 en zit aan zijn enkels vastgeketend. De slaven zien nooit de zon. Als een van hen onvoldoende presteert volgt er straf in de vorm van zweepslagen en onthouding van eten of in het ergste geval overboord gegooid worden. Rond zijn drieëntwintigste sterft de man van uitputting op zijn ‘werkplek’.

Tina begrijpt dat ze het leven van deze slaaf nooit heeft losgelaten en dat het grootste deel van haar problemen hiermee samenhangt. Dit inzicht voelt direct al als een enorme bevrijding. Een paar maanden later meldt ze dat ze zich een stuk sterker voelt en dat al haar klachten zijn verdwenen.

Een man van begin 40 die ik hier Pieter zal noemen heeft al zijn hele leven last van een ernstige vorm van claustrofobie (angst voor kleine ruimtes). Het probleem is zeer hevig en hij heeft er dagelijks heel veel last van.

Tijdens twee sessies doemt het leven op van een man die om onduidelijke redenen wordt achtervolgd door een stel soldaten. Om aan ze te ontkomen vlucht hij een grot in. Het is een plek die hij kent en waar hij zich veilig voelt. De soldaten blijven echter achter hem aankomen zodat hij verder de grot in moet vluchten. Uiteindelijk schudt hij de soldaten weliswaar af, maar hij kan in het donker de uitgang niet meer vinden. Hij is verdwaald in het ingewikkelde onderaardse gangenstelsel en na enige tijd beseft hij dat hij er nooit meer uit zal komen. Omdat hij niet op een ellendige manier van honger/dorst wil sterven, snijdt hij z’n polsen door.

Pieter begrijpt nu waar z’n angst vandaan komt. Immers, kleine ruimtes roepen weer de herinnering op aan opgesloten zitten in het gangenstelsel, ‘er niet uit kunnen komen’ en sterven. Tegelijk beseft hij dat de kans op herhaling van de ervaring praktisch nihil is. Als ik hem een paar weken later weer spreek blijkt hij geen last meer te hebben van zijn claustrofobie, wat hij als een enorme bevrijding ervaart.

Sylvia (eind 30) tobt al jaren met haar gezondheid. Ze heeft last van allerlei lichamelijke problemen, voornamelijk darmproblemen. Het chronische probleem met haar darmen verergert als er veel stress in haar leven is.

Tijdens de sessie die we aan dit probleem wijden vindt ze zichzelf terug in het leven van een oude landeigenaar (Hendrik) aan het begin van de negentiende eeuw. Hendrik is een meedogenloos man die meestal persoonlijk bij zijn pachters de pacht op gaat halen. Tijdens een van deze tochten wordt hij door een pachter die op dat moment geen geld heeft (Hendrik neemt daar uiteraard geen genoegen mee) met een hooivork in zijn buik gestoken. Hij sterft ter plekke een pijnlijke dood.

Sylvia begrijpt dat de pijn in haar buik niet in haar huidige leven thuishoort en dat zij daar in het hier-en-nu dus geen last meer van hoeft te hebben, ook niet als er stress in haar leven is. Twee maanden later is het probleem dan ook geheel verdwenen.

Sylvia (eind 30) tobt al jaren met haar gezondheid. Ze heeft last van allerlei lichamelijke problemen, voornamelijk darmproblemen. Het chronische probleem met haar darmen verergert als er veel stress in haar leven is.

Tijdens de sessie die we aan dit probleem wijden vindt ze zichzelf terug in het leven van een oude landeigenaar (Hendrik) aan het begin van de negentiende eeuw. Hendrik is een meedogenloos man die meestal persoonlijk bij zijn pachters de pacht op gaat halen. Tijdens een van deze tochten wordt hij door een pachter die op dat moment geen geld heeft (Hendrik neemt daar uiteraard geen genoegen mee) met een hooivork in zijn buik gestoken. Hij sterft ter plekke een pijnlijke dood.

Sylvia begrijpt dat de pijn in haar buik niet in haar huidige leven thuishoort en dat zij daar in het hier-en-nu dus geen last meer van hoeft te hebben, ook niet als er stress in haar leven is. Twee maanden later is het probleem dan ook geheel verdwenen.

Bep is een jonge vrouw van begin dertig die zich al een jaar of vijftien moe en depressief voelt. De laatste tijd wordt dit steeds erger. Ogenschijnlijk is daar geen enkele reden voor. Ze heeft altijd een goede relatie met haar familie gehad. Ook met haar partner – met wie ze al tien jaar samenwoont – heeft ze een prima relatie en ze heeft een leuke baan, maar toch zit ze al een paar weken thuis omdat het haar te veel wordt. Ze zoekt graag naar een oplossing.

De eerste twee sessies leveren nauwelijks iets op. Maar tijdens de derde sessie herbeleeft Bep het leven van een herbergier aan het begin van de negentiende eeuw. Hij heeft een dochter van een jaar of vijf, waar hij alleen voor zorgt, omdat zijn vrouw in het kraambed is gestorven. Op een gegeven moment gaat hij op zoek naar zijn dochter die hij al een tijdje niet heeft gezien. Hij vindt haar dood in de sloot bij het huis, verdronken. De man voelt zich zeer verdrietig en schuldig omdat hij niet beter op het kind heeft gelet. Verteerd door wroeging pleegt hij korte tijd later zelfmoord door ophanging. Dat dat geen oplossing is bemerkt hij na zijn dood waar hij in een donkere omgeving terecht komt, terwijl zijn verdriet nog even hevig is. Ik laat Bep contact maken met de herbergier die nog steeds in de duistere omgeving vertoeft. Als hij om zich heen kijkt ziet hij tot zijn blijde verrassing zijn dochter die hem vraagt mee te komen.

Bep beseft dat ze het verdrietige gevoel van deze man bij zich heeft gehouden. Ook lijkt het geen toeval dat haar depressiviteit de laatste tijd (ze is nu ongeveer even oud als de herbergier toen) veel erger is geworden. Tegelijk beseft ze dat ze haar depressieve gevoel – nu vader en dochter immers weer verenigd zijn – niet meer bij zich hoeft te houden.

Als ze drie weken later terugkomt vertelt ze dat ze zich veel beter voelt, dat haar depressieve buien beduidend in frequentie zijn afgenomen en bovendien veel minder hevig zijn. Binnenkort gaat ze weer aan het werk.

Dit voorbeeld betreft een jongetje van een jaar of vijf. In feite heeft niet hij, maar zijn ouders een probleem. Hij staat er namelijk op om een keer of zes per dag in bad te gaan en hij wordt heel boos en onhandelbaar als hij dat niet mag. Zijn eisen komen over als dwangmatig gedrag.

Tijdens de sessie blijkt het kind in een vorig leven lid te zijn geweest van een hoge Indiase kaste. Men is de hele dag door bezig met allerlei reinigingsrituelen.

Met dit inzicht en de herbeleving van het vorige leven komt er zichtbaar meer rust in het kind. Zodra hij begreep dat het genoeg is maximaal tweemaal per dag onder de douche naam zijn dwangmatig gedrag af. Dit was een oplossing waarmee ook de ouders konden leven.

Kees is een man van in de veertig die last heeft van dyslexie (problemen met lezen/schrijven). Dit probleem veroorzaakt vooral veel hinder bij het lezen, reden waarom hij daar meestal maar niet eens aan begint. In zijn werk als leraar op een middelbare school is het echter wel behoorlijk lastig.

We wijden er een sessie aan. Kees maakt gemakkelijk contact met en herbeleeft het leven van een middeleeuwse Franse monnik die door de kerk verboden boeken leest. Dat zou op zich geen probleem zijn geweest, maar hij begaat de fout om anderen te vertellen wat hij heeft gelezen. Vanzelfsprekend komt dit ook bij zijn superieuren terecht en die straffen hem voor zijn ‘zonde’ door gloeiende ijzeren staven in zijn ogen te duwen. De duidelijke boodschap die hij daarbij krijgt is ‘jij mag niet lezen’.

Kees begrijpt dat hij deze boodschap naar het hier-en-nu heeft meegenomen en dat zich dat nu uit in de vorm van dyslexie. Tegelijkertijd begrijpt hij dat dit nu niet meer geldt. Dit inzicht blijkt te werken, want als ik hem drie weken later weer spreek is zijn dyslexie tot zijn eigen verbazing volkomen verdwenen.

Robert (7) en zijn moeder kwamen bij ons in de praktijk vanwege de problemen van Robert. Zijn dyslexie zorgde voor grote problemen op school en hij dreigde een klas te blijven zitten. Zijn moeder had het gevoel dat er meer achter zat dan dat hij last had van dyslexie.

In de intake in onze praktijk kwamen een aantal dingen ter sprake. Vooral zijn moeder was aan het woord om te vertellen hoe het met hem ging en wat zijn doelen waren. Op een bepaald punt in het gesprek vroeg ik Robert wat hij vondt van zijn toekomst. Daarop wilde hij niet echt een antwoord geven en hij kon niet echt loskomen in het gesprek.

Eén van de volgende consulten ging wij verder op het onderwerp toekomst en de plannen die hij voor zichzelf had. Daarbij kon Robert eindelijk toegeven dat hij het erg zwaar vond wat er van hem verwacht werd. Hij twijfelde of hij dat wel kon. Voor zijn moeder was het een complete verrassing dat hij een druk ervaarde. Dit was nimmer haar bedoeling geweest. Ook gaf Robert aan dat hij veel last had van de ruzies tussen zijn ouders thuis. Hierdoor voelt het niet veilig thuis en valt de druk om te presteren nog zwaarder.

Om de uitleg van onbewuste gevoelens en druk beter bij haar te laten binnenkomen, deden wij met haar een opstelling om de druk van haar zoon letterlijk te ervaren. Dat kwam binnen en gaf haar een enorm inzicht van de situatie van haar zoon en de druk de zij onbewust op hem legde.

Door middel van kindercoaching en familiecoaching kwamen we op het juiste uit. Bovendien hebben we de aansturing voor dyslexie kunnen aanpakken. Robert is hierdoor een stuk rustiger geworden en voelt minder druk, doordat zijn ouders hier bewust verandering in probeerden te brengen.

Lise komt vanuit België bij ons op bezoek. Zij heeft een gezin met drie zonen die allemaal ernstige dyslexie problemen hebben. Graag wil ze met ons onderzoeken of het een energetisch en systemisch probleem is. Ze is namelijk zeer bezorgd over de toekomst van de jongens en is bereid er alles aan te doen om hen een goede toekomst te bezorgen. Zo probeert ze op dit moment er ook voor hen te zijn en hen aan niets te laten ontbreken, vertelt zij ons.

Via een consult komen we een aantal dingen te weten over het gezin:

De moeder is overbezorgd en verzorgd de zoons in alles. Zo heeft zij ook al hun hele leven hun huiswerk voor hen gemaakt, tot het HBO aan toe.
Lise heeft geen goede relatie met haar man. Naar buiten toe laten zij schone schijn zien, maar zij ervaren samen geen fijne relatie.
De relatie heeft zijn weerslag op het gezin, maar ze kan er niet de vinger op leggen hoe ze het kan veranderen. Ze denken niet aan uit elkaar gaan.

We komen er al snel achter dat het hier gaat om een systemisch probleem. Daarbij heeft de moeder een rol door de jongens te veel te pamperen, waardoor zij niet onafhankelijk worden en zich meer gaan ontwikkelen. De dyslexie wordt onder andere door de innerlijke onzekerheid in de zoons geactiveerd.
Daarnaast speelt de veiligheid in het gezin een belangrijke rol. De relatie van de ouders is niet goed, dat beseffen zij ook. We komen er later op uit dat veel hiervan systemisch is doorgegeven. Ook de relaties van hun ouders waren niet goed. Ze komen beiden uit welgestelde gezinnen, waar zeer rationeel met elkaar wordt omgegaan. Beide ouders, maar zeker ook de zoons, zijn emotionele en gevoelige mensen. Hierdoor krijgen zij van elkaar niet de omgang die zij eigenlijk wensen en dat geeft een onveilig gevoel.

De inzichten ten aanzien van de onafhankelijkheid van haar zoons en de veiligheid in het gezin geven Lise veel inzicht. We spreken af dat zij gaat stoppen met pamperen en met haar zoons het gesprek zal aangaan over onafhankelijk worden en op eigen benen staan. Ook spreken wij af om in latere consults met haar en haar man te werken aan verbetering van hun relatie en meer veiligheid in het gezin te brengen.

Het lucht haar op dat ze de situatie kan aanpakken en verbeteren!

Pierre (begin 30) heeft al vanaf zijn kindertijd last van een hardnekkig eczeem over zijn hele lichaam. Hij kan ook absoluut niet tegen de zon. In stressvolle situaties wordt het probleem erger. Hij heeft het hele medische circuit al doorlopen, maar tot nu toe heeft niets geholpen. Dit pijnlijke probleem beheerst zijn hele leven; hij staat ermee op en gaat ermee naar bed. Ook in de therapie blijkt het probleem hardnekkig te zijn. Er zijn maar liefst vijftien sessies nodig om het probleem voorgoed de wereld uit te helpen, wat voor regressietherapie uitzonderlijk veel is. Er blijken dan ook nogal wat ervaringen met dit probleem verbonden te zijn.

De eerste ervaring die opdoemt, is van een jonge vrouw die rond 1600 ergens in Frankrijk als ‘heks’ wordt verbrand.
In een tweede ervaring is Pierre een man van begin dertig die met kettingen ligt vastgebonden in een martelkamer. Twee beulen scheppen er veel genoegen in om gloeiend hete ‘strijkijzers’ tegen zijn gezicht te drukken. De man zou ‘opstandig’ zijn geweest en wordt op deze manier tot de orde geroepen. Volgens de cliënt wordt hij vervolgens vrijgelaten, maar ik vermoed dat dit ‘wishful thinking’ is.
In een derde ervaring is hij een vrouwelijke arts. Het is weer in Frankrijk, maar nu rond 1700. Op een gegeven ogenblik wordt het huis van de vrouw ‘s nachts in brand gestoken doordat er brandende fakkels naar binnen worden gegooid. De reden daarvoor wordt niet duidelijk, maar het hele gezin komt om in de brand.
In weer een andere ervaring is hij een vrouw van tegen de vijftig (Emma) die bij het haardvuur zit te handwerken. Op een gegeven moment vliegt de rok van de vrouw in brand. Ze probeert het vuur uit te krijgen, maar dat lukt haar niet en ze verbrandt.

We zijn intussen enkele sessies verder en de relatie tussen het eczeem en de verbrandingservaringen in de vorige levens is nu wel duidelijk. Het eczeem begint dan ook te verminderen, maar het verdwijnt nog niet volledig en dat is toch het streven. Het probleem komt af en toe (vooral bij stress) zelfs in volle hevigheid terug. Daarom besluiten we verder te graven in Pierre’s verleden.
We komen nu een ervaring tegen van een vrouw van in de veertig die lijdt aan de pest. Ze heeft grote lelijke zweren in haar gezicht. Ze sterft kort daarna.
Daarna komen we weer een vrouw ‘tegen’ die een open wond aan haar been heeft. Het is begin 20e eeuw en ze sterft aan de infectie.
Vervolgens vinden we het leven van Juliette, een meisje van vijftien die ziek in bed ligt. De ziekte die Pierre beschrijft doet aan rode hond denken. Hoewel de ouders welgesteld zijn en kosten noch moeite worden gespaard om alle noodzakelijke medische hulp voor hun dochter te krijgen, bezwijkt Juliette aan de ziekte.

Na deze sessies treedt er opnieuw enige verbetering op met betrekking tot het eczeem, maar totale genezing blijft nog steeds uit. Pierre is gelukkig niet iemand die snel het bijltje erbij neergooit, temeer daar hij merkt dat de sessies resultaat opleveren. Veel andere cliënten zouden allang hebben afgehaakt.
In de eerstvolgende sessie doemt de ervaring op van een jonge vrouw die zich verstopt in een schuur. Een aantal mensen is naar haar op zoek, omdat ze ervan wordt beschuldigd de man van een andere vrouw te hebben verleid. Ze wordt natuurlijk gevonden en de schuur wordt in brand gestoken. Uiteraard overleeft ze ook deze ervaring niet.
Vervolgens komt er een ervaring naar boven van een vrouw van rond de vijfentwintig (Nina) die in een ‘ziekenhuis’ ligt met een brandwond, althans daar lijkt het op. Waardoor de wond veroorzaakt is, wordt niet duidelijk, maar ze sterft onder hoge koorts in het ziekenhuisbed.
Dan stuiten we op Amalia (14) die zich met een aantal mensen in de kelder van een brandend huis heeft verstopt. Men is in de slaap verrast en ontsnappen is onmogelijk. Amalia stikt in de rook.
Daarna komt de ervaring naar boven van Nadia (ca 20) die een moeder heeft die -op z’n zachtst gezegd – een tikje in de war is, want ze steekt het huis in brand met dochterlief erin. Nadia had namelijk plannen om zelfstandig te gaan wonen en moeder wil niet ‘in de steek worden gelaten’. \
Daarna doemen nog een aantal verbrandingservaringen op. Ik ga ze niet meer allemaal beschrijven, aangezien het meer is van hetzelfde.

Het uiteindelijke resultaat van alle inspanningen is dat Pierre op dit moment al enige tijd volledig eczeemvrij is. Het spreekt vanzelf dat hij daar onuitsprekelijk gelukkig over is. Zijn dermatoloog begrijpt overigens niets van de ‘wonderbaarlijke genezing’, maar hij heeft hem gezegd dat hij niet meer terug hoeft te komen. Hij heeft ook al enige malen in de zon gezeten, zonder dat hij daar nadelige gevolgen van heeft ondervonden.

Louise is een vrouw van rond de veertig die vijf jaar geleden op haar initiatief is gescheiden. Sindsdien heeft ze o.a. veel last van benauwdheid. Eén van de problemen waar ze vanaf wil is dat ze haar ex-partner emotioneel niet los kan laten.

Ze maakt erg moeilijk contact met haar ervaringen, maar na enige tijd doemt er toch een ervaring op van een Romeinse gladiator die gedwongen wordt tegen zijn beste vriend de arena in te gaan. Louise herkent in haar tegenstander onmiddellijk haar ex-echtgenoot die tot haar verbazing enthousiast de strijd lijkt aan te gaan en deze al snel in zijn voordeel beslist. Onze gladiator stikt benauwd in zijn eigen bloed. Als hij zijn lichaam verlaat ziet hij dat zijn tegenstander door het publiek wordt toegejuicht, terwijl hij zijn armen omhoog steekt. Hij beschouwt dit als verraad.

In en een ander leven is cliënte eveneens een man die een relatie aangaat met een prostituee (waarin ze weer de ex-partner herkent) die op een gegeven moment wordt opgepakt en gestenigd. Cliënte kijkt ernaar en voelt zich machteloos om iets te doen.

Louise maakt nu steeds makkelijker contact met haar ervaringen. In een volgende sessie komt ze in een vorig leven terecht, waar ze zich ervaart als een meisje ergens in Zuid-Duitsland dat een relatie aangaat met een soldaat (je raadt het al: de huidige ex-partner). De soldaat wordt op een gegeven moment naar het front gestuurd en komt pas jaren later gewond – hij loopt met krukken – terug. Het meisje had na zo lange tijd niet verwacht dat ze haar geliefde nog levend terug zou zien en ze heeft nu een relatie met iemand anders, met wie ze eigenlijk niet gelukkig is. Ondanks dat gaat ze niet terug naar de soldaat. Als ze op dit leven terugkijkt, ervaart ze een gevoel van spijt.

Louise begrijpt nu dat de relatie met haar ex-partner al heel oud is en waarom ze nog steeds zo sterk aan hem vastzit. Ze begrijpt nu ook waar haar benauwdheid vandaan komt. Haar ex-echtgenoot zei trouwens regelmatig ‘ik kan niet anders’, een uitspraak waaraan cliënte zich altijd mateloos ergerde, maar waarvan ze nu de diepere betekenis doorziet.

Femke is een jonge vrouw die o.a. hevig faalangst heeft. Tijdens het intakegesprek brengt ze dit kernachtig onder woorden: ‘als ik een fout maak, ben ik alles kwijt’.

Tijdens een sessie gaat ze in eerste instantie terug naar een ervaring in haar jeugd waar haar moeder de zieke hond door de dierenarts laat inslapen. De moeder geeft het zesjarige meisje hiervan de schuld; ze zou ‘verkeerde koekjes’ voor het dier – wat alles voor het meisje betekent – hebben gekocht. Na deze ervaring te hebben doorgewerkt en het schuldgevoel wat nog steeds aanwezig was, te hebben ontkracht, geef ik haar de suggestie verder terug te gaan in de tijd naar een soortgelijke ervaring.

Er doemt dan het leven op van een jonge vrouw (Marian) die tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar echtgenoot onderdak biedt aan Joodse onderduikers. Als ze aardappelen gaat kopen voor het gezin maakt ze de fout teveel ineens te kopen, wat de handelaar – die weet dat ze maar met z’n tweeën zijn – achterdochtig maakt. Kennelijk verraadt hij haar, want niet veel later wordt de voordeur ingetrapt door Duitse soldaten die de onderduikers vinden, de straat op sleuren en voor haar ogen doodschieten. Zelf wordt ze meegenomen, indringend ondervraagd en na verloop van tijd ook doodgeschoten. Ook uit deze ervaring heeft ze veel schuldgevoel meegenomen.

Na de sessie vraag ik Femke de woorden ‘als ik een fout maak, ben ik alles kwijt’ nog een keer te herhalen, waarop ze in lachen uitbarst: ‘wat een bespottelijke gedachte, natuurlijk is dat niet zo’. Ze merkt in de tijd die volgt dat ze veel minder onzeker is en minder faalangst heeft. Zo hebben we in een aantal sessies een vreemde en overheersende gedachte kunnen ontkrachten. Op die manier is er een belangrijk onderdeel van haar leven veranderd en staat zij anders in haar leven.

Femke is een jonge vrouw die o.a. hevig faalangst heeft. Tijdens het intakegesprek brengt ze dit kernachtig onder woorden: ‘als ik een fout maak, ben ik alles kwijt’.

Tijdens een sessie gaat ze in eerste instantie terug naar een ervaring in haar jeugd waar haar moeder de zieke hond door de dierenarts laat inslapen. De moeder geeft het zesjarige meisje hiervan de schuld; ze zou ‘verkeerde koekjes’ voor het dier – wat alles voor het meisje betekent – hebben gekocht. Na deze ervaring te hebben doorgewerkt en het schuldgevoel wat nog steeds aanwezig was, te hebben ontkracht, geef ik haar de suggestie verder terug te gaan in de tijd naar een soortgelijke ervaring.

Er doemt dan het leven op van een jonge vrouw (Marian) die tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar echtgenoot onderdak biedt aan Joodse onderduikers. Als ze aardappelen gaat kopen voor het gezin maakt ze de fout teveel ineens te kopen, wat de handelaar – die weet dat ze maar met z’n tweeën zijn – achterdochtig maakt. Kennelijk verraadt hij haar, want niet veel later wordt de voordeur ingetrapt door Duitse soldaten die de onderduikers vinden, de straat op sleuren en voor haar ogen doodschieten. Zelf wordt ze meegenomen, indringend ondervraagd en na verloop van tijd ook doodgeschoten. Ook uit deze ervaring heeft ze veel schuldgevoel meegenomen.

Na de sessie vraag ik Femke de woorden ‘als ik een fout maak, ben ik alles kwijt’ nog een keer te herhalen, waarop ze in lachen uitbarst: ‘wat een bespottelijke gedachte, natuurlijk is dat niet zo’. Ze merkt in de tijd die volgt dat ze veel minder onzeker is en minder faalangst heeft. Zo hebben we in een aantal sessies een vreemde en overheersende gedachte kunnen ontkrachten. Op die manier is er een belangrijk onderdeel van haar leven veranderd en staat zij anders in haar leven.

Anne lijdt al verscheidene jaren aan een te hoge bloeddruk. Ze gebruikt medicijnen en eet zo gezond mogelijk, maar zonder veel succes. Wat voor dieet ze ook volgt, haar bloeddruk blijft stijgen. Daarnaast heeft ze een moeizame verhouding met haar baas. Hij maakt haar bang en bezorgd omdat hij nooit tevreden is over haar werk. Ook maakt ze zich stilletjes zorgen over de relatie met haar man. Hoewel ze geen huwelijksproblemen hebben is ze bang dat de intimiteit zal verdwijnen.

Anne komt zichzelf tegen als jonge vrouw in een klein Egyptisch stadje. Ze komt dit leven binnen op wat de laatste dag van haar bestaan zal worden. De stad is omsingeld door vijandelijke soldaten. Het leger dat ter verdediging diende is grotendeels verslagen en er hangt een sfeer van paniek als vijandige troepen binnentrekken om dood en verderf te zaaien. Overal om haar heen rennen mensen door de straten, terwijl vijandige soldaten jacht op hen maken, op ze inhakken met hun wapens of steken uitdelen. De soldaten zijn kieskeurig in wie ze het eerst doden. Ze slaan de vrouwen met hun vuisten neer om ze uit de weg te ruimen. Eerst willen ze de mannen doden. Ze steken hen verscheidene malen met hun mes en het bloed stroomt over de straten. Vervolgens vertrappen ze hun lichamen, op zoek naar mannen die nog leven. Spoedig wordt duidelijk dat alleen de vrouwen over zijn. Anne wil heel graag wegkomen. Het heeft echter geen zin. Waarheen ze ook kijkt, alle wegen zijn afgesloten. Doelloos en struikelend holt ze door de straten. Welke kant ze ook opgaat, overal ziet ze weer nieuwe vreemde soldaten. Ten slotte sluiten ze haar in. Een woedende soldaat trekt haar naar zich toe en als ze zich verzet steekt hij gewoon een mes in haar maag en laat haar vallen.

De spanning tijdens de sessie is voelbaar. Terwijl ze met gesloten ogen op de bank ligt spreekt er duidelijk angst uit haar gezicht en uit haar stem. Ze lijkt bijzonder teleurgesteld als ze haar vruchteloze pogingen om aan deze dodelijke vijand te ontsnappen, beschrijft. Het lucht haar bijzonder op om over haar gevoelens van paniek te kunnen praten. Het losmaken van haar gevoelens in deze herbeleving betekent duidelijk een enorme bevrijding voor haar. Het is duidelijk dat de gebeurtenissen in Egypte haar gevoelig maken voor spanning in het algemeen.

Haar bloeddruk is na de sessie gezakt en onder controle en Anne gebruikt aanzienlijk minder medicijnen.

Christa (eind 40) heeft al heel lang last van hoofdpijn. Als het spannend is in haar leven wordt het erger.

We wijden een paar sessies aan dit probleem, maar in eerste instantie levert dit niets op. In de laatste sessie ervaart ze het leven van een oude vrouw die zieke mensen tracht beter te maken met kruiden. Kennelijk is een van haar patiënten niet tevreden over de behandeling want ze wordt aangeklaagd, van hekserij beschuldigd en uiteindelijk gestenigd. De eerste steen raakt haar vol op haar voorhoofd.

Het is Christa duidelijk waar haar hoofdpijn vandaan komt en dat die niet meer nodig is, want ze hoeft hier-en-nu niet meer bang te zijn om als ‘heks’ gestenigd te worden. Ze hoeft haar gezondheid niet meer afhankelijk te laten zijn van het al dan niet aanwezig zijn van stress in haar leven. Dit inzicht helpt, want als ik haar echtgenoot een paar maanden later spreek, vertelt hij dat Christa’s hoofdpijn praktisch volledig is verdwenen.

Monique is een vrouw van rond de veertig die o.a. al haar hele leven last heeft van hoogtevrees.

Tijdens een van de sessies – die overigens niet specifiek aan dit probleem is gewijd – ervaart ze een vorig leven waar ze sterft als passagier van een te snel rijdende auto die uit de bocht vliegt en in de naast de weg gelegen afgrond stort.

Naast een aantal andere inzichten levert deze sessie haar het besef op dat ze – zolang ze maar niet in een te snel in de bergen rijdende auto zit – geen hoogtevrees meer hoeft te hebben. Als ik haar een paar maanden later weer spreek, blijkt de hoogtevrees geheel te zijn verdwenen.

Evelyn (medio 20) heeft een drukke baan, maar zit sinds 3 maanden ziek thuis. Ze heeft al enige jaren o.a. last van hyperventilatie. Tijdens een aanval krijgt ze last van hartkloppingen, terwijl ze zich duizelig en misselijk voelt. Daarnaast heeft ze constant een gevoel in haar maag alsof er een stapel bakstenen op ligt. Opmerkelijk is dat ze – schijnbaar zonder aanleiding – tijdens haar laatste vakantie een paar hevige aanvallen heeft gehad.

Tijdens een sessie doemt vlot het leven op van een jongen (Joshua) van een jaar of zestien die even buiten de stad met een meisje aan het wandelen is. Het is een ontspannen situatie, waarin plotseling een stel jongens opduikt die de jongen vastgrijpen. Hij krijgt tot zijn verbazing een aantal flinke klappen, o.a. in zijn maag. Voordat ze vertrekken snijden ze zijn buik open. Het meisje is intussen hulp gaan halen, maar als ze terugkomt is Joshua al gestorven. Als we terugkijken wordt duidelijk wat de reden van de aanval was: één van de jongens had zijn oog op zijn meisje laten vallen.

Als ik Evelyn vraag wat ze van dit leven mee heeft genomen naar het hier-en-nu zegt ze ‘ik hou nog steeds mijn buikspieren strak om de klappen minder hard te laten aankomen en daardoor kan ik niet ontspannen ademen’. En: ‘als ik ontspannen ben krijg ik een aanval’. Destijds van die jongens, nu (tijdens de vakantie) van hyperventilatie.

Ik had op dat moment niet het gevoel dat hiermee het probleem geheel zou zijn opgelost, maar een paar weken later krijg ik een mailtje van haar, waarin ze o.a. schrijft: ‘Ik wil je eens laten weten hoe het er voorstaat. Welnu, het gaat de goede kant op. Ik ben nog niet helemaal verlost van de klachten, maar er zit een hoop verbetering in. En ik werk ook alweer zes uur per dag! Ik heb nog geregeld een dipje, maar ze komen steeds verder uit elkaar te liggen en ze duren minder lang dan voorheen. Bovendien ben ik er veel rustiger onder.’

Reina (eind dertig) heeft al sinds haar vroege jeugd problemen met haar keel. Er waren drie sessies nodig om dit hardnekkige gezondheidsprobleem op te lossen.

Tijdens de eerste sessie komt ze terecht in een vorig leven, waar ze een man is die tijdens een ruzie door een andere man met een mes in zijn keel wordt gestoken en sterft.
Tijdens sessie twee doemt een ervaring op van een jong meisje van een jaar of zes die geopereerd wordt aan haar amandelen, althans daar lijkt het op. Tijdens deze operatie gaat er kennelijk iets fout, want het meisje bloedt dood.

Na deze twee sessies is er enige verbetering, maar de problemen met de keel zijn nog niet weg, dus besluiten we er nog een keer naar te ‘kijken’.

Tijdens de derde sessie komt er een zeer traumatische ervaring naar boven van een man (waarschijnlijk een van de eerste christenen) rond het begin van onze jaartelling. Hij ligt vastgebonden op een soort verhoging, terwijl hij door Romeinse soldaten wordt ondervraagd. De ondervraging wordt kracht bijgezet door af en toe krachtig zijn hoofd te manipuleren. Op een gegeven moment wordt zijn hoofd hard naar voren geduwd. Te hard want zijn nek breekt en hij sterft korte tijd later.
Tijdens de zelfde sessie doemt er een leven op van een jonge Oosters geklede vrouw die zich tijdens een zandstorm in de woestijn bevindt. Wat ze daar doet of hoe ze daar terecht is gekomen, wordt niet duidelijk, maar op een gegeven moment wordt de wind zo krachtig dat ze valt. Terwijl ze het zand in haar keel voelt dringen, stikt ze.

Dit blijkt de doorbraak te zijn, want twee maanden later meldt Reina dat ze sinds de laatste sessie geen last van haar keel meer heeft gehad.

Edith is een danseres van een jaar of achtentwintig die lijdt aan de ziekte lupus erythematosus. Dit is een ziekte van het immuunsysteem die allerlei symptomen veroorzaakt, zoals ontstekingen en schade aan cellen. Ook met het hart, de gewrichten en de nieren kunnen er bij deze ziekte problemen ontstaan. Bij Edith heeft de ziekte de vorm aangenomen van een pijnlijke stijfheid in alle gewrichten, die in veel opzichten aan artritis doet denken.

Tijdens de sessie herbeleeft ze de laatste uren van een jonge anarchist in een grote Russische stad, waar gardisten op brute wijze een einde hebben gemaakt aan voedselrellen. Het is winter. De vader van de jongeman is een paar dagen eerder tijdens de laatste rel neergesabeld en hij behoort tot een groep jonge anarchisten die het volk willen wreken en chaos willen stichten onder de heersers. Ze zijn van plan de barakken van de gardisten aan te vallen met zelfgemaakte bommen. Het is nacht. Ze zorgen ervoor dat ze niet gezien worden door de wachtposten, en bereiken de verborgen posities dicht bij de barakken, van waaruit ze de aanval willen plegen. Op het moment dat de jongeman de bom aansteekt om deze over de muur te gooien gaat deze voortijdig af. Zijn armen en benen worden eraf gerukt en hij sterft met vreselijke pijnen. Zijn laatste gedachte is ‘ik zal mijn armen en benen nooit meer kunnen gebruiken’.

Edith begrijpt dat ze die laatste gedachte uit het leven van de anarchist bij zich heeft gehouden en dat deze verantwoordelijk is voor haar ziekte. De sessie is een keerpunt in haar leven. Zes maanden later zijn al haar gewrichtspijnen verdwenen en ze is weer begonnen met dansen. Dit is ook weer zo’n voorbeeld dat je een ziekte kunt hebben, maar het daarbij de vraag is of het energetisch is.

Kitty (55) tobt al jaren met haar gezondheid. Een van de problemen is dat ze sinds lange tijd last heeft van maagpijn. Artsen kunnen echter niets bij haar vinden en hebben haar verteld ‘u mankeert niets’.

Tijdens een sessie gaat ze terug naar de Middeleeuwen. Het betreft het leven van een kruidenvrouwtje dat ergens in een simpele hut woont. Eén van haar ‘klanten’ is kennelijk niet tevreden want op een gegeven moment ervaart ze zichzelf liggend op haar rug terwijl een boze man een puntige ‘stok’ in haar maag steekt. Dit steken gaat vergezeld van de woorden ‘verrot maar’. Ze sterft ter plekke een langzame pijnlijke dood.

Ik laat Kitty de woorden ‘verrot maar’ teruggeven aan haar belager. Zij begrijpt dat haar maagpijn niet in het hier-en-nu thuishoort.

Deze ene sessie was voldoende want een paar maanden later krijg ik een kaart van haar: ‘tot op heden geen maagpijn gehad. Ik ben onuitsprekelijk gelukkig, het is net of ik opnieuw ben gaan leven.’

Karin (begin 40) kampt de laatste tijd met een vreselijke pijn/spanning in haar nek die doortrekt naar haar hoofd. Ze is er al een tijdje voor in behandeling bij een fysiotherapeut wat wel wat verlichting in haar nekpijn brengt, maar niet meer dan dat. Opmerkelijk is dat er de laatste weken ook erg veel stress is in haar leven. Desgevraagd zegt ze dat stress eigenlijk al haar hele leven samengaat met hoofdpijn en nekpijn.

Ik laat haar zich op dat vervelende gevoel in haar nek concentreren, waarop ze aangeeft dat het heel strak aanvoelt en even later krijgt ze het gevoel alsof haar hoofd los ligt van haar lijf. Vrij snel daarna doemt er een ervaring op van een jongeman van een jaar of 18 (ze noemt hem John) die in een bos getuige is van een stel dronken soldaten die twee onschuldige voorbijgangers molesteren en afslachten. John is doodsbang voor een zelfde lot en probeert zich te verstoppen. Helaas wordt hij toch ontdekt door de soldaten die merkbaar blij zijn met hun nieuwe slachtoffer. John wordt met zijn handen boven zijn hoofd vastgebonden aan een boomtak en aan alle kanten met zwaarden gestoken. Het eindigt wanneer een van de soldaten zijn zwaard boven zijn hoofd in de rondte zwaait en met één klap John’s hoofd van zijn romp scheidt. John ziet de klap aankomen en spant al zijn nekspieren. Met dat gevoel sterft hij.

Karin herkent het gevoel in haar nek wat nog net zo aanvoelt als toen John de klap met het zwaard kreeg. Ze beseft dat ze in dat vorige leven stress en nekpijn aan elkaar gekoppeld heeft, maar dat dit in haar hier-en-nu bestaan niet bij elkaar hoort. Als ik haar een paar weken later weer spreek is de nekpijn – hoewel de stress nog steeds in haar leven aanwezig is – praktisch verdwenen.

Anton (eind 20) heeft al enige jaren last van een plek aan de linkerzijde van zijn gezicht, waar hij nauwelijks gevoel in heeft. Terwijl we erover praten zegt hij: ‘het voelt heel vervelend, het is net alsof er een gapend gat zit, alsof het daar open ligt’.

Tijdens de sessie die we aan dit probleem wijden, doemt vlot het leven op van Guillaume, een soldaat van begin 20 in het leger van Napoleon. Hij bevindt zich op het slagveld en is heel trots op zijn militaire capaciteiten – hij is o.a. een uitstekend en alom gerespecteerd schutter – en hij voelt zich min of meer onoverwinnelijk. De frustratie is dan ook groot bij hem als hij onverwacht aan de linker zijde van zijn hoofd wordt geraakt door een kanonskogel. Hij heeft door onoplettendheid de kogel niet aan zien komen en neemt dat zichzelf heel erg kwalijk: ‘ik had beter moeten opletten’. Aan de andere kant is hij kwaad op degene die de kogel heeft afgevuurd. ‘Een lafaard’ noemt hij hem. Het is duidelijk dat Guillaume de ervaring niet overleeft, wanneer hij voelt en (van buiten zijn lichaam) ziet hoe de linkerkant van zijn gezicht is weggeblazen.

Anton realiseert zich dat hij de ervaring van de soldaat niet heeft verwerkt en waar het vreemde gevoel in zijn gezicht vandaan komt.

Twee dagen later krijg ik een mailtje van hem, waarin hij o.a. schrijft: ‘Ook al blijf ik het ‘vaag’ vinden, maar de linkerkant van mijn gezicht is echt weer gaan leven. Dat gapende gat in mijn hoofd-gevoel is gewoon weg! De ongevoeldigheid is langzaamaan verdwenen’. Als ik hem een maand later weer spreek, blijkt dit nog steeds het geval te zijn.

Onzeker zijn, dit thema kom ik in allerlei vormen veel bij cliënten tegen. Tegelijk is het een probleem wat over het algemeen gemakkelijk en snel kan worden opgelost.

Wendy is een vrouw van begin 40 die kampt met een reeks problemen. Opmerkelijk is vooral haar zeer slechte zelfbeeld en ze is onzeker. Daarnaast valt op dat ze haar hele leven al een sterke affiniteit heeft met het Jodendom, hoewel ze absoluut niet religieus is opgevoed.

Tijdens de eerste sessie ervaart ze zichzelf in een vorig leven als een Joods jongetje van een jaar of negen ergens in Oost-Europa tijdens WO-II. Op een gegeven moment wordt het hele gezin door de nazi’s opgepakt en afgevoerd naar een concentratiekamp. Kort na aankomst wordt hij vergast, wat als zeer traumatisch ervaren wordt.
In de volgende sessie komt ze terecht in het leven van een jong meisje dat deel uitmaakt van de Katharengemeenschap in Zuid-Frankrijk. Het is een leven waar zich schuilhouden voor de heersende kerk een grote rol speelt. Op een gegeven moment komen er mannen op paarden die de hele gemeenschap uitmoorden. Het meisje sterft door een steek in haar hartstreek.

Wat zij uit deze ervaringen naar het hier-en-nu heeft meegenomen zijn de onbewuste overtuigingen ‘ik ben minderwaardig’ en ‘ik mag er niet zijn’ en een bovenmatige angst voor mensen. Als ik haar de derde keer zie straalt ze al aardig wat meer zelfvertrouwen uit en ze vertelt dat haar omgeving stomverbaasd is over de verandering die ze doormaakt.
Een half jaar na de laatste sessie krijg ik een brief van haar waarin ze o.a. schrijft: ‘In februari ben ik voor het laatst bij je geweest voor mijn negende sessie. Sinds ik in september voor het eerst met regressietherapie ben gestart is er een hoop veranderd. Ik voel me een stuk sterker in mijn doen en laten, ben niet meer zo onzeker en voel me meer mezelf. Ik pak dingen sneller aan en schuif ze minder voor me uit. Over het algemeen een goed gevoel dus en ik ben dan ook erg blij dat ik aan regressietherapie ben begonnen.’

Thea (25) is een vrouw met een normale intelligentie die zonder problemen de Mavo heeft afgerond. Ondanks dat is ze al haar hele leven bang dat mensen haar dom of achterlijk zullen vinden, ze heeft de neiging om steeds onzeker te zijn.

Tijdens een sessie ervaart ze zich als een jong doofstom meisje in een leven in de zeventiende eeuw. Haar omgeving heeft niet door dat ze niet kan horen en beschouwt dat kind dat alleen maar onverstaanbare klanken uitstoot, als achterlijk. Tot overmaat van ramp komt rond haar vijfde jaar haar moeder te overlijden, een gebeurtenis waar ze niets van begrijpt. Ze komt dan onder de hoede van een keukenmeid die haar als oud vuil behandelt. Rond haar 18e kan ze de voortdurende vernederingen niet langer verdragen en ze vlucht het bos in, waar ze verdwaalt en uiteindelijk van kou en uitputting sterft.

Thea begrijpt dat ze haar angst om dom of achterlijk gevonden te worden uit het vorige leven heeft meegenomen en dat dit in haar huidige bestaan niet meer klopt. Dit inzicht voelt meteen al heel bevrijdend en ze hoeft niet meer onzeker te zijn.

Carmen is een jonge vrouw die geen geweldig zelfbeeld heeft.

Tijdens één van de sessies komt zij terecht in het leven van een jonge zwarte slavin – Lilly – die kindermeisje is in een groot huis in het zuiden van de Verenigde Staten. Het is het midden van de 19e eeuw en ze is in slavernij geboren. Haar baas, ze noemt hem ‘master William”, is geen zachtzinnig heerschap die haar meestal aanspreekt met ‘hond’ of ‘hoer’. Ze krijgt vaak slaag.

Op een gegeven moment – ze is dan een jaar of vijfentwintig – besluit ze ‘s nachts weg te lopen. De vreugde is slechts van korte duur want binnen een dag wordt ze weer gevonden en teruggebracht. Master William is niet blij met haar wegloopactie en laat dat blijken door haar voor het oog van de andere slaven een pak slaag te geven zoals ze nog niet eerder heeft gehad. Hij slaat haar met een ijzeren pook en trapt haar bovendien waar hij haar maar raken kan. Uiteindelijk blijft ze dood liggen.

Carmen begrijpt waar haar slechte zelfbeeld vandaan komt en dat dit in het hier-en-nu niet meer klopt. Ze voelt zich na dit inzicht direct al een stuk beter.

Trudy (ca 40) heeft al enige jaren last van pijn in haar linker bovenarm. De pijn is kort na haar echtscheiding begonnen en artsen hebben geen oorzaak bij haar kunnen vinden.

Tijdens de herbeleving (er was slechts één sessie nodig) komt zij terecht in het leven van een jongen van een jaar of twaalf. Hij maakt deel uit van een boerengezin dat regelmatig met paard en wagen zelf verbouwde gewassen naar de markt brengt. Tijdens een van deze ritten wordt het gezin overvallen door een stel struikrovers. De rovers brengen de gezinsleden om, behalve de jongen die weet weg te kruipen onder de wagen. Hij heeft alleen een houw met een zwaard opgelopen in zijn linker bovenarm. Vanaf dat moment staat hij alleen in de wereld en de conclusie die hij trekt is: ‘als ik alleen ben krijg ik pijn in m’n arm’.

Trudy begrijpt dat deze conclusie in het hier-en-nu niet meer geldig is en dat deze nu geen invloed meer hoeft te hebben op haar gezondheid. Na enkele dagen verdwijnt de pijn en deze is sindsdien (ik sprak haar enige tijd geleden nog) niet meer teruggekomen.

Anne heeft al vanaf haar kindertijd last van een stekende pijn in haar rechter knie.

We besteden een aantal sessies aan dit hardnekkige probleem.
Tijdens de eerste sessie ervaart ze zichzelf als een man van een jaar of dertig die duelleert om een vrouw. Hij wordt door zijn tegenstander in zijn knie geschoten.
Tijdens de tweede sessie is ze een jongeman die met zijn sportwagen veel te snel rijdt en in hardhandige ‘aanvaring’ komt met een tractor. Hij overleeft dit ongeluk, maar o.a. zijn knie is ernstig gekwetst. Hij blijft daar de rest van zijn leven last van houden.

Het probleem met de knie wordt na deze sessies niet minder. Reden waarom we er nog een keer aandacht aan besteden. Deze keer komt ze in het leven terecht van een man in de Romeinse tijd die aan een kruis wordt opgehangen (nee, hij is niet Christus). De reden ervoor krijgen we niet helder. Eén van de soldaten schept er kennelijk genoegen in een speer in de inmiddels beruchte knie te steken.

Tijdens de vierde en laatste sessie ervaart ze zichzelf als een boer in het midden van de negentiende eeuw die door een koets wordt overreden. Een van de wielen van de koets rijdt dwars over zijn knie, iets wat de koetsier trouwens zeer komisch blijkt te vinden.

Kennelijk hebben we voldoende aandacht aan dit probleem geschonken want de pijn in de knie is nu verdwenen en niet meer teruggekomen (hoorde ik van een cliënt die ze onlangs naar mij verwees).

Edith kampt met een aantal problemen. Opmerkelijk is o.a. dat ze bang is om te vallen (ze loopt altijd heel voorzichtig) en dat ze sinds jaren last heeft van pijn in haar kuit. Er lijkt op het eerste gezicht geen verband te bestaan tussen deze twee problemen. We doen een sessie op de pijn in haar kuit.

Er doemt al vrij snel een leven op van een donkerharige jongeman die ergens in een bos in Oost-Europa door wolven wordt aangevallen. Hij is daar erg verbaasd over omdat de wolven hem voor die tijd altijd met rust lieten. Hij probeert weg te rennen maar hij valt. De eerste hap is in zijn rechter kuit. Uiteraard overleeft hij deze traumatische ervaring niet.

Een belangrijke conclusie die Edith van deze ervaring naar het hier-en-nu heeft meegenomen is ‘als ik val (krijgen ze me te pakken en) ga ik dood’. Ze begrijpt dat dit nu niet meer klopt (er zijn weinig wolven in Nederland) en dat de pijn in haar kuit evenmin nog in het heden thuishoort. Twee weken later is de pijn in haar kuit verdwenen en de angst om te vallen is een stuk verminderd.

Raymond heeft al ruim tien jaar last van een gemene pijn in zijn rug waarvoor hij om de week door een fysiotherapeut wordt behandeld. Hij wijt de oorzaak van de rugpijn aan een auto-ongeluk elf jaar geleden en ook wil hij op zoek naar andere oorzaken.

Tijdens een sessie ervaart hij zichzelf als een Aziatische jongen van een jaar of veertien die met olifanten werkt. Tijdens een of andere plechtigheid gaat er iets mis waardoor er onder de olifanten paniek uitbreekt. De jongen valt van zijn olifant en terwijl hij op de grond ligt krijgt hij een hevige trap in zijn rug. Hij kan zich na dit ongeluk niet meer bewegen van de pijn en hij sterft ter plekke een langzame dood.

Na een half jaar later krijg ik een brief van Raymond waarin hij schrijft: ‘Tijdens de sessie bleek, dat de oorzaak niet zozeer het auto-ongeluk van juli ’88 bleek te zijn, maar dat ik al meerdere levens met deze rugpijn rond liep. Je hebt me terug gebracht naar de bron, het moment waar de eerste rugpijn zich manifesteerde. Ik wilde je bij deze dus even laten weten dat regressietherapie ook bij mij blijkbaar werkt. Ik ben je er hartstikke dankbaar voor! Mijn leven is er een stuk aangenamer door geworden.’

Prostaatkanker in 2015. Nu “praten vanuit je Prostaat”, dat doet Jack vandaag tijdens het consult met Julia en Adrie Talakua.

Wat een topsportdag, wat een muzikale dag, wat een creatieve dag dat Jack eindelijk zijn mond openzet om over zijn gevoelens te praten.. En er komen daadwerkelijk hele vruchtbare zinnen uit… echt geweldig voor hem en voor zijn coach/therapeut/sjamaan Adrie, Joanna en Julia. Daarmee komen we echt tot de kern van het probleem. De veroorzaker van dat hij ziek is geworden om hem een signaal te geven dat hij de dingen anders moet gaan zien en aanpakken.

Als vriend en als professioneel ben ik intens blij dat het ons met hem en zijn familie is gelukt om deze prachtige stap te maken. Prostaatkanker? Jack gelooft in zijn eigen medicijn. Zijn Intuïtie. Punt! Daarnaast hebben wij met hem een traject gevolgd. Diverse opstellingen hebben ander licht op zijn ziekte geworpen. En hebben we wekelijks verder gewerkt aan wat hij moet veranderen om te leven! Vinger aan de pols is zeer belangrijk en Jack erkent dat.

Astrid is een jonge vrouw die sinds haar kindertijd tobt met haar gezondheid. Ze heeft o.a. last van reuma, vooral in haar vingers en haar polsen. Tijdens de puberteit is het wat minder geworden, maar de laatste jaren wordt het weer erger.

Ze maakt vlot contact met de ervaringen uit haar verleden. Als eerste doemt het leven op van een vrouw met een Aziatisch uiterlijk. Haar hand wordt er afgehakt omdat ze iets heeft gestolen.
Het volgende leven dat Astrid zich herinnert is dat van een man die zijn brood verdient als pianist. Tijdens de belangrijkste ervaring die naar boven komt wordt hij geconfronteerd met een grote hond die een van zijn vingers afbijt. Hij kan daarna niet meer spelen.
Ten slotte doemt het leven op van een vrouw die op het land werkt. Haar man werkt als mijnwerker, ze hebben het niet breed. Tijdens het werken op het land gebeurt er een ongeluk met een of ander apparaat (wat precies wordt niet duidelijk) waarbij ze haar vingers verwondt. De medische verzorging is in die tijd nog niet zo best en de zaak gaat ontsteken. Het eindigt ermee dat al haar vingers eraf moeten.

Persoonlijk had ik na deze sessie niet het gevoel dat we de echte kern van het probleem hadden gevonden, maar tot mijn verrassing krijg ik een paar maanden later een brief van haar waarin ze o.a. schrijft: ‘Met de reuma gaat het goed. Ik kan eigenlijk alles weer. Er komt ook steeds meer kracht in mijn armen en handen. Bij het laatste bezoek aan de reumatoloog was mijn bloedbezinking goed. Dat geeft aan dat er geen ontstekingen zijn. Ik hoef niet meer terug te komen’.

Francien is een jonge vrouw die zich seksueel enorm geblokkeerd voelt. Zij vindt het erg onplezierig als iemand op haar ligt en ze zegt letterlijk ‘ik heb het gevoel dat ik niet mag genieten van seks’. Ze wil graag van haar problemen met seks af, zodat ze kan genieten van het leven.

Tijdens een van de sessies die we aan dit probleem wijden ervaart zichzelf enige eeuwen terug als een non in een klooster. Een van de belangrijke zaken waar ze daar regelmatig op wordt gewezen is dat ze niet aan zichzelf mag zitten, op straffe van hel en verdoemenis. Enige jaren later wordt het klooster overvallen door een stel ridders – zoals Francien ze noemt – die zich echter niet erg ridderlijk gedragen. De nonnen worden verkracht, gemarteld en vermoord.

Francien beseft dat de les die ze destijds als non heeft geleerd (‘ik mag niet genieten van seks’) nu niet meer geldt en dat seks niet langer geassocieerd hoeft te zijn met dwang/geweld/pijn. Als ik haar een paar maanden later weer spreek is het probleem zo goed als verdwenen.

Melinda had verscheidene therapeuten geraadpleegd omdat ze niet in staat was nauwe relaties aan te gaan met mannen en bijna frigide als het tot seksueel contact kwam. Op haar elfde is ze aangerand door een buurjongen die haar intiem heeft betast.

Tijdens een sessie ervaart ze dat ze in een leven als boerenmeisje van een jaar of elf in een schuur ergens in Rusland door zes of zeven soldaten wordt verkracht. Tijdens de verkrachting probeert ze zich geestelijk en lichamelijk af te sluiten van wat er met haar gebeurt. Het is zeer verwarrend voor haar dat ze tijdens de verkrachting, waar geen eind aan lijkt te komen, naast pijn ook genot ervaart. Ze wordt zwanger als gevolg van de ervaring, brengt haar zoontje alleen groot, vermijdt vanaf dat moment elk contact met mannen en ze sterft jong aan een besmettelijke ziekte.

Terugkijkend beseft Melinda dat ze altijd als het ware bevriest zodra ze alleen maar wordt aangeraakt, dat ze altijd op een af andere manier afwezig is bij seks, dat ze altijd fantasieën heeft gehad over het schoppen van mannen, etc.

Ferdy (35) heeft erg problemen met zijn rechteroor. Hij kan steeds slechter horen en het gebied rondom het oor voelt als verdoofd aan. Daarbij heeft hij continue last van een enorme hard geluid/ruis in zijn oor. Hij komt bij ons om aan dit probleem te werken, want hij is bang dat hij uiteindelijk niet meer kan horen.

Door interventies kunnen we ons verdiepen in de jeugd van Ferdy. Hij heeft geen prettige gezinssituatie en een oudere broer die hem continue in de weg zit. Hij pest hem en laat hem continue weten dat hij ‘egoïstisch’ en ‘vervelend is’, ‘gek’ en ‘dom’. De overige leden van het gezin doen niets tegen de pesterijen en het kleinerende gedrag. Het pesten blijft aanhouden en Ferdy probeert zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Als dat niet meer helpt sluit hij uiteindelijk zijn rechteroor om niet horen ‘niet meer te willen horen’. Zo kan hij de pijn buiten sluiten.

De pijn van toen is een onverwerkt trauma bij Ferdy en de pijn in zijn oor is steeds meer toegenomen. In zijn latere jeugd heeft hij geen herinneringen dat het hem in de weg zat, maar sinds een aantal jaar wordt het erger tot ondragelijk. Hij vindt ‘dat oor’ steeds vervelender worden en krijgt steeds meer hekel aan zijn slechthorendheid.

Er zijn een aantal dingen waar we bij Ferdy aan werken:

Zijn eigenwaarde en hoe hij naar zichzelf mag kijken anno nu. Daarbij kunnen we veel belemmeringen en aangemaakte blokkades door de pesterijen van zijn broer veranderen en omzetten.
Het omarmen van zijn oor en wat hij zichzelf heeft aangedaan. Zodat hij verbinding kan maken met zijn oor en de eerste stappen naar verbetering van zijn situatie kan maken.
De pijn en het trauma die maakt dat zijn oor zo dicht zit. Het werken aan het trauma en alle pijn die Ferdy heeft opgelopen, is een essentiël onderdeel van de consults.

Op alle vlakken hebben we vooruitgang geboekt en zijn we op dit moment nog steeds vooruitgang aan het boeken. Ferdy is inmiddels al erorm veranderd en staat veel opener en vrolijker in het leven. Genieten past nu in zijn woordenboek.

Stemmen in het hoofd horen wordt in de reguliere geestelijke gezondheidszorg auditieve hallucinatie genoemd, welke men meestal met antipsychotica tracht te onderdrukken. Mijn ervaring heeft me echter geleerd dat de stemmen meestal bij auralifters horen. Ik neem ze zeer serieus en ik ga (via de cliënt) een gesprek met ze aan. Een benadering die meestal (zoals in het onderstaande voorbeeld) zeer snel en effectief werkt.

Petra (begin 30) hoort al zo lang ze zich kan heugen twee stemmen in haar hoofd. Een mannelijke stem die af en toe opdrachten geeft en een lichtere (vrouwelijke). Ze is ook al heel lang erg moe. De symptomen wijzen op de aanwezigheid van auralifters. Ik breng Petra in een lichte trance en vraag haar zich voor te stellen dat ze zich op een veilige plek bevindt. Vervolgens geef ik haar de suggestie een van de personen die bij de stemmen hoort, binnen te laten komen.

De eerste die verschijnt is Simon, een man van 37 die in 1964 bij een vliegtuigongeluk is omgekomen. Hij blijkt verantwoordelijk te zijn voor de mannelijke stem die Petra hoort. Hij begrijpt niet dat hij dood is. Ik doe regressie met hem naar zijn sterfmoment om hem duidelijk te maken dat hij weliswaar nog leeft, maar niet meer in een aards lichaam. Ik maak hem vervolgens duidelijk dat er een veel betere plek voor hem is – in de astrale wereld – dan de plaats (bij Petra) waar hij zich thans bevindt. Hij staat wel open voor mijn voorstel om daar eens een kijkje te nemen om te zien of het bevalt. Het kost vervolgens weinig moeite om hem de overstap naar ‘thuis’ te laten maken.
Vervolgens verschijnt Janine, een jonge vrouw, die verantwoordelijk blijkt te zijn voor de lichtere stem. Zij heeft meegeluisterd tijdens mijn gesprek met Simon en ze geeft aan dat ze ook terug naar huis wil. Dat gaat vlot.
Ten slotte blijkt er nog een oude man te zijn die zijn naam niet wil zeggen (‘dat gaat je niks an’). Dit gesprek verloopt moeizaam, hij vindt mij maar een engerd. Hij heeft mijn gesprekken met Simon en Janine wel gehoord, maar hij vindt dat ik ze er heb ingeluisd. Er bestaat helemaal geen andere wereld waar het veel beter is dan hier. Hij wil wel kwijt dat hij bij een brand is omgekomen, hoewel ook hij het idee had dat hij het overleefd had. Ik moet praten als Brugman, maar na enige tijd lukt het om ook hem te overtuigen dat er een veel betere plek voor hem is dan de plaats waar hij zich nu bevindt.

Als ik Petra na twee weken terugzie meldt ze dat de stemmen weliswaar weg zijn, maar dat ze daar nog heel erg aan moet wennen. Ze zaten immers al erg lang bij haar. We zijn inmiddels ruim een jaar verder en de stemmen zijn niet meer teruggekomen. En haar energie is stukken beter dan een jaar geleden.

Debora (rond de 40) heeft ook al jaren last van stemmen in haar hoofd, die denigrerende opmerkingen maken en haar vervelende opdrachten geven. Ze is al sinds tijden erg moe, heeft last van stemmingswisselingen en is erg onzeker. Daarnaast heeft ze nog wat lichamelijke klachten en ze heeft last van slaapproblemen. De symptomen wijzen o.a. op auralifters.

Gedurende twee sessies slagen we erin om tien auralifters (waaronder haar opa) te laten vertrekken. Daarnaast besteden we drie sessies aan de lichamelijke klachten, zoals hoofd- en buikpijn en aan haar slaapproblemen.

Enige tijd na de laatste sessie krijg ik een kaart van haar, waarin ze o.a. schrijft: “ik krijg ook van veel mensen die mij goed kennen, te horen dat ik anders uit mijn ogen kijk, en zo voelt het ook, maak nu alles veel bewuster mee en beleef nu alles zelf. Ik word niet meer geleefd door de stemmen en dat is na jaren therapie bij artsen (wat niet geholpen heeft) door jou/ons wel gelukt. En ik dank je er hartelijk voor.”

Karel (30) heeft de laatste jaren last van een aantal klachten met betrekking tot zijn gezondheid, zoals vermoeidheid, hoofdpijn, tintelingen in armen en benen die met een gevoel van koude gepaard gaan en een enkele keer een gevoel van verlamming. Hij heeft vier reguliere en drie alternatieve artsen bezocht die niets bij hem konden vinden.

We besluiten naar de oorzaak van de tintelingen in zijn ledematen te gaan zoeken. Karel komt vrij gemakkelijk in herbeleving en maakt contact met een ervaring van een man die ergens alleen in een besneeuwd berglandschap verdwaald is. Hij probeert wanhopig de weg terug te vinden, maar na verloop van tijd geeft hij het op. Hij gaat doodmoe in de sneeuw zitten en vriest ter plekke dood. Tijdens het sterfproces ervaart hij een tintelend verlammend gevoel in zijn ledematen en zijn lichaam wordt stijf van de vrieskou.

Karel is na de sessie verbaasd dat de oplossing van zijn probleem, waar hij al zo lang mee worstelt, zo simpel blijkt te zijn. Desgevraagd bevestigt hij dat hij zeer kouwelijk van aard is. Enige weken later meldt hij dat zijn klachten volledig zijn verdwenen.

Jacolien (midden veertig) heeft last van claustrofobie (angst voor kleine ruimtes) en vliegangst. Bij de gedachte alleen krijgt ze het al benauwd.

Tijdens een sessie herbeleeft ze de ervaring van een man (George) die zich als passagier aan boord van een zeppelin bevindt. Op een gegeven moment vliegt het met licht ontvlambaar gas gevulde luchtschip in brand waarna de gebeurtenissen elkaar in een zodanig snel tempo opvolgen dat George zich niet realiseert wat er eigenlijk gebeurt. Het spreekt voor zich dat hij het ongeluk niet overleeft.

Jacolien beseft na deze sessie dat vliegen een zeker risico met zich meebrengt, maar dat het wel los zal lopen met het gevaar zolang ze niet in een brandgevaarlijke zeppelin stapt. Dit inzicht maakt dat in de weken erna haar vliegangst aanzienlijk afneemt.

Dinie (ca 40) heeft al haar hele leven een panische angst voor water. In een zwembad met veel lawaaiige mensen om haar heen is de angst op z’n hevigst.

Tijdens een sessie blijkt ze in een vorig leven zeeman te zijn geweest op een houten zeilschip. Op een gegeven moment ontstaat er brand op het schip. Op een houten zeilschip dat in brand staat is er uiteraard maar een uitweg: overboord, het water in. Het is een zeer traumatische situatie met veel gillende mensen om hem heen. Hij kan niet zwemmen en hij verdrinkt. De ervaring is niet verwerkt en de conclusie die hij op het moment van sterven trekt is ‘water is fataal’.

Deze conclusie werkt nog steeds door in het leven van Dinie, ze is er als het ware mee geboren en ervaart hierdoor angst voor water. En deze onbewuste overtuiging zorgt ervoor dat ze panisch wordt zodra ze bijvoorbeeld tot haar knieën in het water staat. Na de sessie heeft het nog zes weken geduurd voordat Dinie naar een zwembad durfde te gaan, maar de watervrees bleek toen tot haar stomme verbazing compleet te zijn verdwenen.

Anneke (midden 20) heeft al jaren last van sterk wisselende stemmingen, schijnbaar zonder dat daar een aanwijsbare oorzaak voor is. Haar energie is ook onvoldoende. Bovendien heeft ze al ruim vijftien jaar regelmatig last van hoofdpijn. De klachten welke ze beschrijft doen sterk denken aan auralifters en ik stel haar voor om dit als eerste – voordat we eventueel regressies gaan doen – te onderzoeken.

Ze blijkt drie lifters bij zich te hebben; de eerste die verschijnt, is een oom die gestorven is aan een hersentumor. Anneke had een goede relatie met deze oom en ze was acht toen hij stierf. Verder zit er ook nog een opa bij haar en een andere man die ze niet kent. Het kost niet erg veel moeite om ze alle drie naar ‘huis’ te laten gaan.

Na deze eerste sessie meldt ze dat haar hoofdpijn al een stuk verminderd is. Ik doe ook nog twee sessies met haar om wat andere probleempjes op te ruimen.

Anderhalve maand na de laatste sessie krijg ik een mailtje van haar waarin ze o.a. schrijft: ‘Met mij gaat het heel erg goed. Ik heb de afgelopen vier weken geen rotmomenten meegemaakt. Ik wil je heel erg bedanken voor al je hulp, ik wil het nu even allemaal alleen proberen, maar zodra het niet meer gaat kom ik direct weer naar je toe.’

Riet is een jonge vrouw die van zichzelf hobby’s niet leuk mag vinden. Als ze zich met zulke ‘nutteloze’ dingen bezighoudt, voelt ze zich daar schuldig over. Ze vat het probleem samen met de woorden ‘ik mag geen plezier hebben’. Ze is daarnaast erg kouwelijk van aard. Hier volgt haar eigen verslag.

Terwijl ik de zin ‘ik mag geen plezier hebben’ een paar keer zeg ontspan ik mij. Er komen nog geen beelden, maar Joanna ziet dat ik mijn linkerhand beweeg en vraagt me wat die hand me wil vertellen. Wat voel ik in die hand? Ik voel een tintelend gevoel, alsof ik mijn hand door het water haal. Dan zie ik mijzelf zitten op de stenen rand van een vijver. Een blond jongetje met een pofbroekje aan en een mutsje op, donkerbruin. Ik ben zes jaar oud en heet Emile. Het is 1920, Frankrijk. Ik duw met mijn hand tegen een groen zeilbootje in het water. Mijn gouvernante, Marie, zit op een bankje dichtbij te praten met een aantal andere gouvernantes. Het is druk rond de vijver met een heleboel kinderen en hun gouvernantes of ouders. De zon schijnt en het is warm.

Ik duw dus met mijn linkerhand tegen het bootje, maar verlies mijn evenwicht en val in de vijver. Het is dieper dan ik gedacht had en door de algengroei ook heel glibberig. Het water is donker. Ik kan mijzelf niet overeind helpen en blijf met mijn hoofd omlaag zinken. Ik krijg hoofdpijn en een drukkend gevoel op mijn borst. Dan ook pijn in mijn keel, omdat ik niet wil inademen onder water. Ik weet dat Marie boos zal zijn als ze merkt dat ik in het water gevallen ben, en dat wil ik niet, maar het lukt me niet om boven water te komen. Niemand heeft er volgens mij iets van gemerkt, want het volgende dat ik zie is dat mijn lichaam boven komt drijven, met mijn gezicht naar boven. Een aantal mannen springt in het water en haalt mij eruit. Marie staat er handenwringend en in paniek bij. Ik probeer weer terug te komen in dat lichaam, maar dat lukt niet meer en na een aantal keren geef ik het maar op. Ik hoor dat mensen zeggen ‘het is te laat’, maar ik zeg tegen Marie dat dit niet zo is: ik sta hier immers naast haar? Maar Marie wil niet luisteren, iets wat ze wel vaker deed, dus blijf ik het proberen, maar niemand luistert naar mij. Dan zie ik mijzelf in het donker nog steeds bij die vijver zitten. Ik heb besloten te wachten tot het weer licht wordt en de andere kinderen terugkomen.

Zover komt het echter niet. Het blijft avond. Joanna vraagt me te gaan naar de eerstvolgende belangrijke gebeurtenis en dan zie ik dat het licht geworden is. Niet alleen omdat het dag is, maar ook omdat ik een gouden licht zie, met daarin mijn moeder. Ze strekt haar handen naar mij uit en zegt ‘eindelijk’. Ze wacht al op mij sinds ze zelf gestorven is. Joanna vraagt of ik met haar mee kan gaan. Nee, voel ik. Ik heb het koud. Ik moet uit die vijver komen; een deel van mij is nog in die vijver, onder water. Het moet dag worden, met zonlicht. En er moeten veel mensen zijn. Ik voel dat ik het niet alleen kan, maar mensen nodig heb om mij te helpen. Dan zie ik voor mij hoe, in vol daglicht, een groep mensen elkaar vasthoudend, zodat ze niet uitglijden over de gladde bodem, steeds dichter naar elkaar toe beweegt, totdat ze mij vinden en uit het water halen. Ze leggen mij op de rand van de vijver. In dit ‘lichaam’ kan ik wel terugkomen, en dat doe ik dus: de twee delen worden weer één. Nog steeds voel ik mij koud en als Joanna vraagt wat er nu nog nodig is, voel ik dat ik zonlicht nodig heb. Ik stel me dus voor dat ik verwarmd word door het zonlicht en dan word ik langzaam warmer. Na een tijd ben ik warm genoeg en sta op. Mijn moeder wenkt me nog steeds en ik ga naar haar toe, maar aarzel. Mijn bootje, ik wil mijn bootje meenemen. Ik zie mijzelf, weer één geheel, met het bootje in mijn hand naar mijn moeder toe lopen, maar aarzel toch nog. Joanna zegt dat ik best mijn bootje mee mag nemen, maar dat er thuis, boven dus, zoveel bootjes zijn als ik maar wil. Ik voel dat ik mijn bootje achter wil laten, als een definitief afscheid van die vijver. Dat doe ik. Dan loop ik naar mijn moeder toe en we omhelzen elkaar.

Joanna vraagt me nu wat ik van de ervaring van Emile heb meegenomen naar mijn huidige leven. Wat ik meegenomen heb, is dat ik geen plezier mag maken, want dan ga ik dood. Ik voel me ook heel schuldig tegenover Marie, omdat ik voel dat zij het niet goed gevonden zou hebben dat ik in het water was gevallen en zeker niet dat ik zou verdrinken. Niet dat ze zoveel om mij gaf, maar omdat zij streng was en ik haar niet boos wilde maken. Omdat ik plezier maakte, heb ik dus haar boosheid opgeroepen en ben ik dus verdronken. Joanna vraagt wat er niet klopt aan deze conclusie en dan voel ik mij opeens heel licht: als ik eens een computerspelletje wil spelen ga ik niet dood, nutteloze dingen mogen wel! Wat heerlijk, dat gevoel van opluchting en vrijheid!

Dit is een thema waar vele van ons tegenaan lopen. Je wilt enerzijds niets veranderen, want alles gaat goed. Anderzijds knaagt er iets en wil je toch veranderen maken. Zit jij vast in je comfortzone?

Janet kwam bij ons in de praktijk met een gevoel van ongenoegen. Haar leven zeg er op het eerste gezicht goed uit met een baan, gezin en financiële zekerheden. Ze was echter meer en meer ontevreden en wilde op zoek naar meer ‘zingeving’ en antwoorden op haar gevoel. In één van de consulten gingen wij in op de vraag hoe het met haar comfortzone gesteld was.
In deze sessie stelden we het deel ‘comfortzone’ van Janet op door middel van een representant om te kunnen uitvragen. Daaruit bleek al snel waarom Janet het gevoel had niet vooruit te komen en dat die stappen vaak te groot leken. De situatie in de comfortzone was heerlijk. Warm, oranje en geel, ontspannen, rustig en sereen. Daarbuiten zag het er echter zwart uit. Representant voor Janet vroeg zich af waarom ze naar buiten of uit de zone zou moeten gaan ‘daarbuiten is het toch vreselijk?’.

Na overleg met Janet besloten we te werken aan deze comfortzone en de overtuigingen waardoor zij niet in beweging kon komen. Zo maakten we de buitenwereld of buiten de comfortzone ook tot een prettige plaats. Daarmee kon Janet eindelijk in beweging komen en meer mogelijkheden ontdekken zonder de belemmerende gevoelens van voorheen. Dat gaf haar de zingeving waar zij naar op zoek was. Een blij mens dat eindelijk verder kon groeien.

Jaap (medio 30) heeft last van een opmerkelijk probleem. Als hij gesport heeft (hardlopen of iets dergelijks) wordt hij korte tijd daarna ziek (griepachtige verschijnselen).

Tijdens de sessie die we aan dit probleem wijden komt hij terecht in het leven van de Romeinse wagenrenner Marcus. De populaire Marcus wint vaak en hij is dan ook een van de favorieten. Na een van zijn overwinningen wordt hij uitgenodigd voor een banket bij de gouverneur. Na het drinken van een beker wijn voelt hij zich erg ziek worden en kort daarna sterft hij ter plekke. Marcus realiseert zich dat hij vergiftigd is, waarschijnlijk door een afgunstige rivaal.

Het is voor Jaap direct duidelijk dat hij van de sterfervaring van Marcus de overtuiging ‘na sporten word ik ziek’ heeft meegenomen en dat hij daar nog steeds last van heeft. Dat dit inzicht voldoende is, blijkt als hij mij twee weken later laat weten, dat hij verschillende keren heeft gesport en dat hij nergens meer last van heeft gehad.